Hira (Nur) Dağı

Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) riyâzet yaptığı dağın adı Hira dağı idi. Hira dağının eskiden ismi Nur dağıydı. Peygamber Efendimiz’den (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) sonra ismi değişti. Gemiler, vapurlar yollarını şaşırmasınlar diye, deniz feneri gibi.

O Hira dağından, Peygamber Efendimiz (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) dünyaya gelmeden daha çok evvel, İsmail’den ( Selâm Üzerine Olsun) kalan kabilelerden Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) kadar, O Nur-u Muhammedî, kırk kez devr-i daim yapmış. İsmail’den ( Selâm Üzerine Olsun) Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) kadar.

Devr-i daim yapmış olan bir kabile Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) dayanıyor. Bir kabile, deniz feneri gibi. O mağara olan yerde, dağın başında gece ateş yakarlarmış. Akşam namazından, sabah namazına kadar. O ateş, çalı çırpıyla, odunla yanıyormuş. O dağ, Mısır’a kadar, Yemen’e kadar, bütün Arabistan adasına hâkim. O dağ yolu. Çölde yolu şaşıran olursa, bu fener ışığıyla yolunu çıkarırmış. Sağa mı gidecek, sola mı gidecek? Mekke’ye mi, Medine’ye mi, Yemen’e mi?

 Allah’ın Resûlü, o ışığın orada, kırk gün riyazet etti. Cebrâil ( Selâm Üzerine Olsun) vahiy getirene kadar. Bütün ümmet-i Muhammed’e kutlu olsun. Bugünle beraber kutlu olsun. O gün, O dağ, O nur!.. O dağ, erbain oradan çıkar.

Şimdi insanlar, daha iyi, daha yakın, daha aşağı, daha yukarı; hem ilmen, hem maddi, hem manevi çalışmayla; ilmin zenginliğiyle, birliğiyle, Kur’ân-ı Azimüşşan’la beraber, her an yükselmek istiyor. Hem dünyevi, hem uhrevi yükselmeyi istiyor. İnsan bir dağın başına çıkarsa yükselir. O Allah’ın bir lütfu, Allah’ın rahmeti. Habib-i Ekrem’in gönderdiği, gösterdiği bir yoldur. Yükseğe doğru, hem maddi, hem manevi yükseğe doğru yoldur.       

Şimdi birisi buraya geldi, bir hanım.

Dedi ki: “Efendim, üç tane de oğlum var. Yılbaşını Kayseri’de bir otelde çıkarmak istiyoruz.”

Dedim ki: “Yahu, Kayseri soğuktur, engin bir yere gidin. Antalya’ya, Mersin’e, İzmir’e. Öyle bir yere gidin.”

Dedi ki: “Çocuklar Erciyes Dağında spor yapacaklar, karda kayacaklar. Onun için oraya gidiyoruz.”

Yani, bütün mevcudiyet öyle. Yükseği istiyor, topraktan geliyor; yükseği istiyor.

Nur dağı! Nur dağı, ateş orada yandığı için ismi Nur dağı.

Gidene kabuldür. İnşallah gitmeyene de maddi manevi gayreti versin. O farzı yerine getirin. O dağın eteğine girin, gençlikten girin inşallah, O mübareğe. O Nur dağına çıkıverin inşallah!

O Nur dağına çıktığınız vakitte hepinize vasiyetim, bu arkadaşları unutmayın. Hep beraber çıkın, unutmayın! Yani hayali olarak, hepinizi oraya çıkarın, Nur dağına. 

Mirac-ı Muhammedî

Şimdi O dağ, O nur, O vahiy!.. Peygamber olmayı beklemeyin, olamazsınız. Çünkü kesildi peygamberlik. Peygamber Efendimiz’den (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) sonra, Peygamber gelmeyecek. Ama Hz. Fahri Kâinat Efendimiz’in (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) hikmetinden hepimizde mevcuttur. Elhamdülillah!..

O dağ, nuruyla, vahyiyle, şatafatıyla, ateşiyle, taşıyla, toprağıyla, hepimizde mevcuttur. O dağ, o insanın binasına giremez. Çünkü şatafatlı, ölü bir dağ; fakat dağı gören, oraya giren, onu içine almıştır. Hayali olarak. İçine alıyor, içine almıştır.

Acaba O dağ, insanın içinde var mı, yok mu?

Var yahu!..

Koca denizler, koca sular, insanın içinde var mı, yok mu?

Var yahu!..

Güneş, ateş, insanın içinde var mı, yok mu?

Var yahu!..

Dört mevsim var insanda. Su, toprak; bu da girdi içeriye. Şu denizler, hep girdi içeriye. Su, toprak, ateş, kâinatın ateşi, hava. Hava olmazsa, yaşayamayız. Hiçbirimiz yaşayamayız. Ağzınızı, burnunuzu kapatın, beş dakika duramazsınız. Demek ki dört unsur, insanın bünyesinde mevcut.

Allah’a şükür! Allah’a şükür…

Bir nasibimiz var ki, O dağdan bahsettik.

Su, toprak, iki tane daha kaldı. Ateş, hava.

Bundan başka, iki tane daha; gece, gündüz. Güneşi de katalım, O ateş ile hava. En son, ayn-ı var. Güneş var. Bunları, Allah, insandan evvel halk etmiş.

Âdemi halk etmeden evvel halk etmiş bunları. Hepsi de insan için. Çok kıymetlisiniz. Allah, O kıymetinizi bize bildirsin inşallah, amin!.. O kıymetli insanlık, kıymetini, O İslâm kıymetini, O Kur’ân-ı Azimüşşan’ın muhabbetini, lütuf ile, ihsan ile, Habib-i Kibriya’nın yüzü hürmetine, O’nun bastığı adımların yüzü hürmetine, O’nun  gezdiği toprağın yüzü hürmetine almış, Hz. Âdem’den.

Vahiy aldıktan sonra; taşı, toprağı, suyu, yılanı, çiçeği hepsi ne diyorlar?

“Kutlu olsun! Kutlu olsun!” Taş, dağ, toprak, hepsi… Hz. Muhammed’e: “Esselatü Vesselâmü Aleyhi Ya Resûlullah! Esselatü Vesselâmü Aleyhi Ya Habibullah!”

O gün, O dağdan inerken. O gün başladılar.

“Acaba bir şey mi oldu bana?” dedi, korktu. Geldi Hane-i Saâdete girdi.

“Ya Hatice, beni ört!” dedi.

“Beni ört! ört! ört!”

Baktı ateşe; gene Cebrail oraya, yatağına da getirdi…

Yani Türkçe manası: “Biz seni Allah’ın izniyle, bütün beşere Sultan kıldık. Sen örtünmekle, şuraya buraya kaçmakla, bizden yakayı kurtaramazsın.”

Darısı hepimize olsun inşallah!

İnancı, imanı hepimize olsun. İnşallah!

“Ört! Ya Hatice ört! Üşüyorum. Ört! Ört! Burada bir şey var.”

Hatice de korktu. Amcasının yeğeni Varaka’nın yanına koştu. İncil’i, Tevrat’ı harfiyle bilen bir âlim Varaka. Dedi ki: “Amca, Hz. Muhammed’e böyle bir hal geldi, kendi de çekiniyor. Ben de korkuyorum.”

O da dedi ki: “Kızım, yeğenim, Hatice’m, sen korkma! Bunlar Tevrat’ta, Zebur’da, İncil’de yazılıdır. Bir âhir zaman Peygamberi gelecektir, müjde olsun sana ki; sen O’nun hanımı oldun. Müjde olsun! Sen şimdi doğru eve git.”

Örtülüydü, o zaman da örtülüydü. Bütün Kureyşi kabileler örtülüydü; edebe karşı baştan aşağıya kadar örtülüydü.

“Sen git.” dedi. “O’nu teselli et. Tam o konuşmaya başlarken, terler geldiği vakit, Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) arkasına geçip, başörtüsünü aç, melekse, sana kutlu olsun. Mübarek olsun! O gelen Cebrail’dir.” dedi.

Hatice eve geldi. Bunun hepsini Allah’ının Resûlü’ne haber verdi. Fakat dediğini de yaptı. Cebrail geldiği vakit, Allah’ın Resûlü ter içindeydi. Ağır; çünkü çok ağır geliyor... Arka kısmına geçti, o başörtüsünü açtı, yüzünü açtı, etrafına baktı üç defa;

“Ya Hatice!” dedi. “Melek Cebrail kardeşim geliyor ve konuşmadan gidiyor.” dedi. “Bir kabahat var, ama ya senden, ya benden?” dedi.

Hatice anladı, dedi ki: “Anam, babam sana feda olsun. Müsâade edersen ben dışarı çıkayım.”

Dışarı çıkıyor, koşa koşa Varaka’ya gidiyor.

“Sana müjde olsun! Gelen Cebrail’dir, melektir!”

Varaka, “Hiç korkma sen! O’nun hizmetinde kusur etme, hele ki o hanımını çok seviyor.” dedi.

Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) hizmetçisini bile sevin, “Başımızın Tacı” hizmetçisini sevin. Bastığı toprağı öpün, sevin.

Çünkü O’nunla Allah’ı bulacağız. O’nsuz bulamayız. O Kur’ân-ı Azimüşşan’ı hep vahiyle aldı, Ashab-ı Kirâm’a söyledi. Yazılanlar hep vahiydir. Hadis-i şerifleri kendi doğuşu. Gene Allah’tan; kendi doğuş ve konuşmaları. Bütün konuşmaları; yerden, gökten, dağda, nerede konuştuysa, hemen akla, kaleme aldı. Şimdiki gibi kalem kâğıt yoktu. Bir taşın üzerine, bir hurma yaprağı üzerine alıyorlar. Hatta bir hadis-i şerifinde de diyor ki “Söylediğim vahiy olsun, hadis olsun, yazın!” Bir kısım ashap da, o zamanın iltifatı ile diyor ki:  “Allah’ın Resûlü, anamız, babamız, canımız sana feda olsun. Biz onu aklımızda tutarız.”

“Siz aklınızda tutarsınız, akıl hıfzını Allah size vermiş. Siz yine de yazın, yani yine yazın!”

Rüyaların Yazılması ve  Şükür Namazı

Şimdi bazıları geliyor. İşte bir âyet, bir hadis. Bazısı rüya görüyor, diyorum ki yazın! Gördüğü eğer acı, eğer tatlı bir rüya…

Bir gün, birisi burada namazdan evvel, Allah’ın Resûlünü (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) görmüş. O gece rüyasında görmüş. Allah hepinize mübarek kılsın.

Dedi ki; “Sarih mi? Sarih mi?”

Ta kendisi! Gene hadis-i şerifte, hakkında var. “Beni rüyada, hayalden gören, rüyada gören, kanaati hâsıl olur ki, ben Hz. Muhammed’i (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) gördüm. Ta kendisidir.”

Böyle tatlı bir rüya gördüğünüz vakit, ona benzer rüyalar, hep onun mahiyetinde; kalkarken diyorum hemen bir abdest alın. İki rekât şükrân namazını kılın ki “Allah’ım, bir daha bize göster, ihsanını bize bir daha göster, bir daha göster!” diye dua edin. İki rekât namazı ondan sonra kılın, rüyayı yazın. Yani bir not defterine, bir yaprak kağıda yazın.

Gördüğünüz rüyaların hepsini yazın. Size, zamanla bir not defteri olur. Ben şu yaştayken şu rüyayı görmüşüm, şu yaştayken şu rüyayı görmüşüm dersiniz. Bir gün böyle devr-i daim edersiniz, size bir not defteri olur. Bir de, Allah yüzü nuruna, sıhhatle hepinize versin, biz geldik gidiyoruz. Bir de evladınız bakar, kız olsun, erkek olsun, evladınız varsa, “Ya hu, babamızın bir not defteri var.” derler. Ellerine geçer, şöyle bir devr-i daim ederler. “Babamız bu vaziyetteymiş, biz ne duruyoruz, biz de babamızın yoluna gitsek olmaz mı?” derler. Yani çocukları, zamanla torunları, bunu bir bilseler, izah ederler. Çok faydalı. Gördüğünüz rüyaları yazın.

Bir de acı bir rüya görürler. Korkmayın! Kendi için, memleketi için hatalı bir rüya görürler. Ona da diyorum, iki rekât şükrân namazı kılın. Gene sonunda elinizi açın dua edin.

“Allah’ım, biz buna dayanamayız. Eğer hayali, eğer zahir, eğer batın, eğer rüya, lütfunla bize ihsan et. Korkulu rüyaları bize gösterme Allah’ım!”

Yine ona da şükür namazı kılalım. birisini tekrar istemek için, birisine Allah’ım dayanamayız, bir daha görmeyeyim, demek için.

İnşallah hepinize, İnşallahu Rahman, bu Sırr-ı İlahiye, bu Sırr-ı Muhammedî’ye biraz yakın olmak nasip olur. Biraz yaklaşmak, biraz O’nun yolunda gitmek lazım. Elhamdülillah.

Siz buradan çıkınca, en yakınlarınıza, arkadaşlarınıza, evladınıza, babanıza burada konuştuklarımızı aktarın, hiç olmazsa ayda bir kişiyi uyandırın. Yani elli kişiyken, yüz kişi olursunuz. Yüz kişiyken iki yüz kişi olun.

Çünkü bu nimeti Allah size vermiş. Kardeşlerinize öğretin, babanıza öğretin, arkadaşlarınıza öğretin. Bir müslüman olmıyana da anlatabilirsiniz. Aman efendim bu hiristiyandır, merhaba demem, demeyin, bildiklerinizi onlara da verin.

Kahrın da Hoş, Lütfun da Hoş

Birisi de demiş ki: “Allah’ım kahrın da hoş.” Çok diyorlar bunu, tasavvuf ehli. “Kahrı da hoş.” Çok diyorlar. Bu lütfu da hoş ver, verirsen ver, diyor. Aniden bir sancı hâsıl oluyor. Hemen doktora gidiyor. Hani, yahu bunu sen istememişmiydin? İstedi ya, ufacık bir ağrı görüyor, hemen doktora gidiyor. Biz lütfuyla isteyelim inşallah.

Benim bir Efendim Hazretleri vardı. Onu size söyledim… Alman harbi sırasında memlekette bize gelmişti. Bize yakın, bir mahalle var. Ama arasında, diyelim ki Mamak’tan Kızılay’a kadar tepe var.

Dedi ki: “Senin oradan bir hanım, 60 yaşında, hastadır. Sen hiç gittin mi?”

“Hasta olduğunu işittim.” dedim. Halbuki hemen orada, gidip geliyoruz, aracımız da vardı.

“Hiç gitmedin mi? Derdini, halini sormadın mı? Hasta olana doktor lazım, ilaç lazım, bir şey lazım. Ona ihtiyaç, yeme, içme lazım.”

Mahcup oldum. “Gitmedim.” Dedim.

“Hadi biz gidelim.” dedi.

Ondan da bir hafta evvel, bir rüya görmüştüm. Bak, tatlı bir rüya; ama unutmuşum. Beş altı gün evvel. Efendimi rüyada görmüşüm. Köyün altında ufacık bir dere var. Yani bir adım da geçilebiliyorsun. Yani üzülmeden adımı atıp, o yoldan gittik. O rüyayı gördüm.

Oraya geldiğimizde -ki Efendim o yola hiç gitmemiş- tam oradan atladı, ben de arkası sıra atladım.

Rüyada şak diye, sağ suratıma… Ona denk geldi, bir şamar. Ama uyandım ki;

Allah şahittir, tokatın yeri acıyor.  Ama çok korktum, acaba ne hata yaptım diye? Zaten hep hata içindeyiz. Ben onu düşündüm, lütfuyla değil, bu kahrına; ne hata yaptım? Düşünüyorum işte. Beş altı gün sonra geldi.

“O hanıma gidelim.” dedi.

Hadi gidelim. Kalktık. O yoldan gittik. Bir taraftan giderken, aklıma getirdi. Aynı yol! Beş altı gün ara var. Ben orada bir hata daha yaptım.

Böyle hatalar yapmayın inşallah, iyi mi? Böyle hatalar yapmayın…

Ben orada bir hata yaptım. Hatam neydi biliyor musunuz? O hasta hanımın evine gitmek için üç, dört, beş kapı var. Evler ayrı ayrı. Ben orada önüne düşmedim. “Efendim, büyük insansa, gider kapısında durur” dedim.

Aynı söylüyorum!.. Hatalıydım; çiğ idim, çok çiğ idim. Daha hâlâ çiğim yahu!.. Yetişelim yahu!.. Allah’ın lütfuyla. Allah’ın âyetiyle. Allah’ın hadisiyle biraz pişelim. Fedakârlık yapalım.

Bak, hatamı söylüyorum. O da devam etti. Önümde. Bir de adam var. Ben O’nun arkasındayım. O adam da benim arkamda. Önümden devam etti, gitti.

Kapıyı gördü, dedi ki: “Herhalde burasıdır, değil mi?”   

Aynı söylüyorum. Fakat mahcup oldum, daha hâlâ mahcubum. Böyle şeyler yapmayın. İyi mi? Yapmayın. Deneme gibi bir şey olmasın. 

Kapıyı açtı. Yukarı çıktı. O hanım yatıyor yatağında, kimse de yok. Yaz günü, herkes işinde gücünde. Komşudan bir hanım geldi, bir minder tuttu. O da oturdu.

“Zeynep kızım!” dedi, “Nasılsın, ne haldesin?”

Hastanın gözü açık, aklı başında, ama konuşamıyor. Halini, hatırını sordu. Konuşma yok. Cebinden bir şeker çıkardı, çay şekeri. “Şundan bir suda ez, ağzına boşalt.” dedi. “İnşallah bir şey kalmaz.”

Hemen kalktım. Ufacık bir tas geldi, suda ezdim. Dişleri kilitlenmiş, su içeri girmedi. Ben dişleri açayım dedim.

“Yok yok! Yeter, dudaklarına yeter.” dedi.

Kalktık.

“Hadi kızım. Allah şifa versin! Daha çok yaşarsın, merak etme.” dedi.

İndik, aşağı yolu devam ettik. Öyle bir sete geldik ki o beldenin köyleri hep görülüyor.  Benim ayağımda sivilce mi var, taşa mı değdi? Ne olduğunu bilmiyorum. Biraz yaralı bir parmaktı, acıyordu. Şöyle bir topallıyorum. İki gündür sormamıştı. Orada sordu.

Dedi ki: “Ne topallıyorsun?”

Dedim ki: “Bir şey var ama bilmem.”

“İyi olur.” dedi.

“Allah hakkımızda hayırlısını versin.” Bunu birkaç defa söyledim, belki on defa söyledim. İnşallah daha da söyleyeceğim. Kahhar!.. Lütuf!.. Var ya? Demin rüya onun üzerine geldi.

Dedim ki: “Allah hakkımızda hayırlısını versin.” Bizim hep işittiğimiz bu, istediğimiz de bu yani.

Dedi ki: “Yok yok! Allah’tan öyle bir şey isteme.”

Ben sesimi kestim. Karşı karşıyayız.

“Allah’tan böyle bir şey isteme. Şimdi bak, bu yoldan gidiyoruz. Ayağın kırılır, bükülür. Bu sefer feryada başlarsın. Ben ne yaptım, ayağımı kırdım dersin.”

Belki o zaman ben, günde on defa şikâyet ediyorum. “Ne yaptım?” diyorum. “Yahu bu yaşta bu nedir?” diyorum. Bilemiyorsun.

“Ne diyeceğiz?” dedi.

Dedi ki: “Böyle bir mevzu olursa, hâsıl olursa, içten gelen Allah’ım, Allah demiyor.

“Allah’ım!.. Beni ve ailemi ve arkadaşlarımı, götürebileceğimiz kadar, hakkımızda hayırlısını ver.”

O gün. Sizlere her an söylüyorum. Ben de söylüyorum, inşallah götürebileceğim kadar.

Onu dedi: “Bir yük sırtına alırsan, ağır olursa; götürebiliyor musun? Yok! İşte hafifi budur. Allah isterse hep hafif verir. Kahrı da, lütfu da, hepsini içine alır. Sana bir şey söyleyeyim.” dedi.

“Buyurun.” dedim. Şöyle baktı, bir setteyiz, dağ gibi.

“Şu köyler hep görünüyor değil mi?” dedi.

“Evet, görünüyor.” dedim.

Dedi ki: “Onlarda bir kavga olursa; o köyde hayvana vursalar, birbirisini dövseler; bir kahır olursa. Hepsi gelir, seni bulur. Biraz sabırlı ol. İyi değil mi?”

İşte o vakit O’nun kuvvetiyle, hemen elini öptüm. Ayaktayız. O adam da bizi seyrediyor.

Dedim ki: “Efendi Hazretleri, ben kendimi götüremiyorum… Ben nasıl götürürüm?”

“Hadi hadi! İyi olur.” dedi.

Yolumuza geldik. Tam, o bana tokat vurmuştu ya, rüyada.

Bir hafta olmuş arası. Tam oraya gelirken. Bu taraftan giderken, aklım dondu. Oraya gelirken aklıma getirdi. Ben de hemen, yavaş yavaş yanaştım arkası sıra. O atladı, ben de hemen arkasından attım ayağımı. Çünkü rüyada öyle gördüm. Ben de arkası sıra ayağımı onun adımının yerine koydum. Şöyle bir döndü baktı, güldü hafif.

“Hayrola yahu?” dedi.

“Yok.” dedim. “Bir şey yok işte.”

Şöyle tuttu. Sağ tarafıydı, tuttu. O adam gene bizi seyrediyor.

Dedi ki: “Akıllı ol. Biz bir defa vururuz, ama iyi vururuz.”

Aynı söylüyorum!.. Allah şahittir. Kendi de şahit. Biz rüyada görüyoruz; olduğu gibi yapmış.

“Bir şey yok, merak etme!” dedi.

Evet… Bıraktık geldik.

Rüyalar eğer acı olur, eğer tatlı olur. Rüyaların kıymetini bilin.

Dikkat edin! İki rekât şükrân namazı muhakkak kılın, acıya da tatlıya da. Tatlı olan için de Allah’ım, bir daha göreyim deyin. Sonra iki rekât şükrân namazı kılın. Ondan sonra gördüğünüzü yazın. Rüyalarımızı yazalım. Çoluk çocuğumuza kalır. Bir not defterine yazalım; olur mu, bir not defteri? İnşallah.

Zikir üzerine,

Birisinin gönlünü alırsak, yüzüne gülersek, bir sıkıntı zamanında: “Merak etme. İnşallah bu iş iyi olur! Şöyle olur.” dersek. O da zikir sayılır.

Yolda gidersiniz, bir şişe, bir cam patlamış: “Aman birisinin lastiğini patlatır.” dersiniz. Onu da alırsan, bir çöp tenekesine koyarsan; o da zikir olur. Yani hep ibadet, zikir için.

Bir kimse ki Allah ile olursa, Allah’ını kendinde yakın bilirse; her an zikirdedir. Allah’ının Resûlü ile olursa, hayali, O’nun salâtu selâmı devam ederse, her an zikirdedir. Orada, Cenab-ı Hak bize getiriyor, ağzımıza sokuyor. Yutamıyoruz. Yutalım yahu! Yiyelim yahu!

 “Bizi çok zikredin.”  Bizi çok zikredin!

Şu gençliğimizi, şu halimizi nefs-i emmareye sarf etmeyelim. Allah’ın verdiği ömrü, Allah rızası için, Habib-i Ekrem’in (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) yüzü hürmetine, O’nun yolunda, babalarımızın, dedelerimizin, ümmet-i Muhammed’in yolunda sarf edelim inşallah!

Vallahi Tozunu Gördüm!

Bu ömrümüzü yeme, içme, nefs ile, masiva ile tamamlamayalım. Kur’ân-ı Azimüşşan’da beyan olan; Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) tarafından olan hadis-i şeriflerle; bildiğimiz kadar, hâli ahvalimizi, ömrümüzü O’nunla tamamlayalım inşallah. Allah ve Allah’ın Resûlüne (Allah’ın Selâmı Üzerine Olsun) ve cemiyete yaramayan halleri atın yahu! Bugün itibarıyla terk edelim inşallah!

Yeter yahu! Şu nefs-i emmareyi, şu nefsi çok beslemeyelim. Bir gün bizi, sırt üstü yere atacak!

Allah âşığı Yunus Emre Hazretleri ormanda yürüyormuş. Köyün kenarında birisi de bahçeyi suluyormuş.

“Yunus, Yunus!” demiş, “Dur sana bir salatalık vereyim.”

Büyük bir salatalık koparmış vermiş.

“Ya komşu! Allah bereketini artırsın.” diye teşekkür etmiş.

Biraz ileri gitmiş, acıkmış. Torbasında ekmeği, suyu var. Salatalığını soyuyor, biraz kartlaşmış.

Yirmi dört saatte iki rekât şükrân namazını unutmayalım! Namaz aralarında, bir namazın üzerine. Allah’ın bize bahşettiğini, Nimet-i İlahilere karşı, maddi manevi bir Hamdu Senâ, bir teşekkür edelim.

Orada da, ormandaki sinekler… Su yok, gıda yok, hemen orada, salatalığın kokusuna gelmişler. O salatalığın kabukların suyunu emiyorlar. Sinekler, bildiğimiz sinekler. Yunus da salatalığı yiyor, sonra bir ses duyuyor. Bakıyor ki kartal, sesi geliyor. 

Diyor ki: “Orada bir sinek, sivrisinek uçtu. Kocaman kartalın ensesinden yakaladı, getirdi, gözümün önünde sırt üstü yere vurdu. Vallahi tozlarını gördüm!” diyor.

Bir de yemin ediyor. Şimdi biz onu kartal zannediyoruz. Vah ya! İnsanı kartal yapıyor, nefsimizi de sinek yapıyor. Er geç sizi sırt üstü yere vuracak. Sizi el içinde, dost, ahbap içinde rezil edecek, diyor. Ömrünüz de boşa, emeliniz de boşa geçecek, diyor. Şu sineği siz öldürün, sinek sizi sırt üstü yere vurmasın. İyi mi? Şu sineğin hakkından gelelim, karasineğin! Nefs-i emmarenin hakkından gelelim.

“Vallahi ben de tozunu gördüm!”

Yunus’un bu sözü kafama girmiş. Ankara’dan, İstanbul’dan konuştuğum âlimler, hocalar, mürşitler… Bunun manasını bildiğim için. Birçok arkadaşımın sırtını yere vurdu. İyi biliyorum… Dikkat edin, iyi mi?

Koca koca âlimleri, o sinek sırtını yere vuruyor. Bir de gazete köşelerinde görüyoruz. Din adamları… İyi mi? Buna çok dikkat edelim. Bu sivrisineğin hakkından gelelim. Onu tutup, benim işime karışma diyelim.

Ben gördüm. Ya! Ben birçok arkadaşlarımı, O sineklerin yere vurduğunu Allah izniyle gördüm. Allah onları da, bizi de; hepimizin kusurunu affetsin. Allah’ın velilerini o sineklerin yere vurduğunu gördüm.

29 Aralık Cuma, 1995

Rahmetullahi ve Berekâtuhu!

Hu Allah’ım, Hu!

Rahmet-i Muhammedîyle, geçmişi ve hayatta olan, Habib-i Kibriya’nın, O Nur-u İlahi’nin yüzü hürmetine Allah kabul etsin. Allah bu günleri, Habib-i Kibriya yüzü hürmetine daha şenlendirsin, çoklaştırsın. (Âmin.)

Demin çobana… Bak bir şey geldi. “O saray sana az, O şatafat sana az, çobanlık da bana çok!” demiş.

Bu küre-i arz hepinizin malıdır. Cenâb-ı Allah on sekiz bin âleme, küre-i arz, bu bir âlem, diyor ki; bir misafire ihtiyaç var. Bir sofra yaparsın, donatırsın sürüyle, taamıyla beraber. Ama sevgili bir misafir gelecek.

Âdem’le Nur-u Muhammedî gelir. Âdem’le! Âdem Aleyhisselâm geldi, misafir. Bunu, bir kitaba koydu. Nur-u Muhammedî geldi. O on sekiz bin âlem, bu küre-i arz, bu ümmet, gelmiş ve geçmişi, Hz. Fahri Kâinat Efendimize (Allah’ın Rahmeti Üzerine Olsun)azdır! Azdır!.. Başkalarına da çoktur. Evet!.. O’na az bunlar… Bu kadar beş milyar nüfus var. 10 milyar nüfus olsa, gene Hz. Muhammed’e (Allah’ın Rahmeti Üzerine Olsun)az gelir. Ümmet olarak! Yani O’nun rahmeti, rızasına karşı gene az gelir.

Allah cümlemizi, evvelimizi, ahirimizi, zahirimizi, batınımızı Şefaatine nail etsin! Âmin!.. Zahir, batın... Bu âlemden, o âlemden, Şefâatine nail etsin.

O büyük İnsan, O’nun rahmetiyle, rızasıyla, büyüklüğüyle, şefkatiyle, merhametiyle…

Biz bilemeyiz. O’nu methu sena edemeyiz.

O’na methu senalar yaratan Allah’tır. Cenab-ı Allah celle celâluhu, celle şânuhu, celle cemâluhu! O bilir O’nun methu senâsını. O bilir!

Biz bilemeyiz. Azim, büyük Kur’ân-ı Âzimüşşan. Azim, büyük bir kitap. Allah, ne evveli belli, ne sonu belli. Sayıya, hesaba girmez.

Allah cümlemize Nur-u Muhammedî rahmetiyle muamele etsin. Âmin! Allah razı olsun hepinizden.

“Euzubillahimineşşeytanirracim Bismillahirrahmanirrahim,

Evvela tövbe edelim. Diyelim cümle günahlarımıza, tevbe Estağfirullah, tevbe Estağfirullah, tevbe Estağfirullah. Estağfirullahel azimel, kerimellezî, lâ ilâhe illâ hüvel hayyel kayyûme ve etûbü ileyhi tevbete abdin zâlimin linefsihî, lâ yemlikü linefsihî mevten ve lâ hayaten ve lâ nüşûrâ. Ve es’elühüt tevbete vel mağfirete vel hidâyete lenâ innehû hüvet tevvâbür rahiym.

İlahi Ya Rabbi! İlahi Ya Rabbi! İlahi Ya Rabbi! Eğer bizim elimizden, ayağımızdan, gözümüzden, kulağımızdan, dilimizden ve bütün azalarımızdan bilerek bilmeyerek bu ana, bu saate, bu dakikaya gelinceye kadar, her ne ki kelime-i küfür ve fiil-i küfür, günah, isyan, hata, şirk ve malayâni sadır ve vaki olduysa biz onların cümlesine hulüsi kalp ile tövbe ettik, tövbe ettik, tövbe ettik,  pişman olduk ve bir dahi işlememeye azmi cezmi kasdettik.

Peygamberlerin evveli Hazret-i Âdem safiyüllâh, ahiri ve iki cihan serveri bizim Peygamberimiz Hazret-i Muhammed Mustafa ve Ahmedi bâ safâ sallallahu teâla aleyhi ve sellem Efendimiz’dir. Bu ikisi ve bu ikisi arasında ne kadar Peygamber gelip geçtiyse, cümlesine inandık, dilimizle ikrar, kalbimizle tasdik ettik. Elhamdülillah. Haktır ve gerçektir, kavlinde sadıktır.

Âmentü billâhi ve bimâ câe min indillâh. Âmentü bi rasûlillâhi ve bimâ câe min indi rasûllillah. Âmentü billâhi ve melâiketihî ve kütübihî ve rusülihî vel yevmil âhıri ve bil kaderi hayrihî ve şerrihî minellâhi teâlâ vel basü ba’del mevti hakkun elcenneti, hakkun ennarul, hakkun eşhedü en lâ ilâhe illellâh ve eşhedü enne muhammeden abdühû ve rasûlüh. Eşhedü en lâ ilâhe illellâh ve eşhedü enne muhammeden abdühû ve rasûlüh. Eşhedü en lâ ilâhe illellâh ve eşhedü enne muhammeden abdühû ve rasûlüh.”

Âmin.

Ya İlahi Rabbel Âlemin! Mübarek ayın yüzü hürmetine, mukaddes bir ay. Hazret-i Âdem, Nuh Aleyhisselâm, Muhammed Aleyhisselati Vesselâm’a kadar, bu aya kıymet vermişler. Mübarek olsun. Allah cümlemizi ayların, senelerin, yılların yüzü hürmetine, Habib-i Kibriya’nın yüzü hürmetine, Şefaatine, Cemâline nail etsin. Âmin. Dünyaca, ahiretçe müşerref olsun. Liva-ül Hamd çadırının altında, O’nun sohbetinden, O’nun emrinden, O’nun mahiyetinden, O’nun Cemâlinde, Kemâlinde, böyle seyretmeyi cümlemize nasip etsin. Âmin. Allah rızası için, lillahil Fatiha!..

Bismillahirrahmanirrahim

Huvallahüllezi lâ ilahe illâ Hu.

Alimül gaybü veş şehadeh

Huver Rahmanir Rahim.

Huvallahüllezi lâ ilahe illâ Hu

El Melikül, Kuddüsüs, Selâmül, Müminül,

Müheyminül, Azizül, Cebbarül, Mütekebbir;

Sübhanallahi amma yüşrikun.

Huvallahül Halikül, Bariül, Musavviru, lehül Esmaül Hüsna;

Yusebbihu lehu ma fissemavati vel ard,

Ve Huvel Azizül Hakîm.

Huvel Evvelü, vel Ahirü, vez Zahirü, vel Bâtınü,

Ve Huve alâ külli şeyin Alîm.

Sübhanel ebediyyül ebed

Sübhanel Vahidül Ahad

Sübhanel Ferdis Samed

Sübhane Râfi’issemai bigayri amed

Sübhane men basadal arda alel mein cemed

Sübhane men halakal halka ve ahsahüm aded

Sübhane men kasemel rızka ve lem yense Ahad

Sübhanellezi lemyettekiz sahibeten ve la veled

Sübhanellezi lem yelid ve lem yuled

ve lem yekün lehu küfüven Ahad

Sübhane men yerâni

ve yesmeu kelâmi

ve yagfiru mekâni ve yerzugni

ve lâ yensâni.

Sübhane Rabbike Rabbil izzeti amma yesifun

ve selâmün alel mürselin

vel hamdü lillahil Rabbil âlemin

Lillahil Fatiha!..

Şu üzerimizde geçen mübarek İsmi Şeriflerin yüzü hürmetine! Hepsine kabul etsin. Memleketimize sıhhat, selâmetler ihsan etsin. Başımıza âdil bir hükümet getirip, tayin olsun inşallah! Bizi nefsimizle terbiye ettirmesin.

Ya Rabbim! Ya Rabbim! Bizi rahmeti rızasıyla, lütfu ihsanıyla, ahlâkı Muhammedi ile tedavi etsin.

Allah hepinizden razı olsun. Teşekkür ederim.    

Şu masanın başında bir dua var. Onu çok vermiştim.

SEVGİ SIRRI

Sevgi, insanın en ince ve hassas vicdan hislerinin meydana getirdiği, merhamet ve şefkat duygularının bir eseridir. Vicdan hükmü kalpteki iyi ve kötü bütün varlığı yakarak silip atmış ve orasını ayna gibi tertemiz bir hale getirmiş olduğundan, Cenab-ı Hak o kalbe, tecelli tahtını kurmuştur. Böylece bütün benliği Hak sevgisi kaplamış ve o kimse artık, sevgiden ibaret olmuştur. Artık o her şeyi, her şey de onu sever olmuştur.

Bu nedenle o kimse, Cenab-ı Hakk’ın dostluk, intibak ve esenlik sıfatları ile sıfatlanıp, haslar (seçkinler) zümresine  girmiştir. Artık o insanın her iki dünyada da yeri cennet, makamı ise, sefa ve dostluktur.

İslamiyet, sekiz esasa dayalıdır. Bunlara “sekiz cennet kapısı” denir. Ayrıca divanlarda, “sekiz uçmak” diye de anılır:

1. Merhamet ve şefkat, 2. Doğruluk, 3. Sadakat, 4. Cömertlik, 5. Sabretmek, 6. Sır tutmak, 7. Fakirliğini ve acizliğini bilmek, 8. Rabbine şükretmek.

İşte bunlar olmadan, her iki dünyada da huzur, mutluluk ve cennet olmaz.

Bu güzel huylarla huylanan ve benliğine maleden bir insan, gereği gibi bir müslüman ve Resulüne layık bir insan demektir. Çünkü bu güzel huy ve ahlâklar, Peygamberimiz Muhammed Mustafa Sallallahu Aleyhi Vesellem’e ait güzel huy ve sıfatlardır. Ve keza ondan da ailesine, evladına ve ashabına tecelli ederek, İslamiyet’in temel unsuru haline gelmiştir. Kur’an, böyle beyan ve ilan etmektedir.

Bunun için de İslamiyet, kelime-i şehadet’le camide cennet aramaktan ibaret değildir. Bunlardan biri eksik olursa insan, gerçek müslüman sayılmaz. Çünkü Allah’ın vahyindeki sırların sağlamlığı, bunlarla ayakta durur. Bunun için de hayatın devamı, huzur ve mutluluğu, bu esaslara bağlıdır. İnsan, yaşamında daima iyiye, güzele ve doğruya dayalı olmalıdır. Ölümsüzlük ve ebedilik, bu gerçeklerle mümkündür.

İşte bu yüzdendir ki, yukarıdaki esaslar, insanlığın ve Hak yolcularının elinde daima bir ışık ve bir meşale olmuştur. İnsan nasıl ki karanlıkta önünü göremez ve yol alamazsa, aynı şekilde Yaratan’ına da varamaz. Cenab-ı Hak, “Işık olun, Bana gelin, sırrıma erin” diye bizlere hitabediyor ve bizleri diliyor. İşte bu hitabın anlamını o yüce Peygamber, Mirac yaparak bizlere anlatmak istemiştir. Şu halde bu hakikat ışıkları olmadan bu cehaletin karanlığında, Rabbimize nasıl yol bulup onun rızasına layık olacağız? Demek oluyor ki gerek şeriatta, gerek tarikatta ve gerekse hakikatta olsun, değerli olan bu güzel huy ve sıfatlardır.

Bu gerçeklere sahip olmayan Rabbine layık olamaz. Çünkü 100 Suhuf ve 4 Kitab’ın sırrı budur. İnsanlığa ve beşerî vicdanlara hayat kaynağı olan, neşe, huzur ve mutluluk bahşeden, bu sekiz esastır.

Dünyada ne kadar güzel huy ve ahlâk varsa, hepsi bunların içindedir. Bu nedenle bunlara, “sekiz cennet kapısı” denmiştir. Bunlara sahip olanlar, zaten bu alemdeyken cennet hayatı sürerler.

Yedi tamuya gelince: Bu cehennem kapılarını açan huylar da şunlardır:

1. Gurur, 2. Hırs, 3. Kıskançlık, 4. Bölücülük, 5. Dedikodu, 6. Şehvet, 7. Öfke.

İşte dünyada ne kadar kötü huy ve ahlâk varsa, onlar da bunların içindedir. Onun için her kim iyiyi, güzeli ve gerçeği kabul etmezse, kişiliği ne olursa olsun ve ne kadar suret-i haktan görünürse görünsün, onun gönlünde bunlar yatıyor demektir. İsterse başı secdeden kalkmasın, hiç bir önemi yoktur. Gerek insanlık ve gerekse İslamiyet, gerçeklere dayanmakla olur. Keyfine göre hareket edip benliğe kapılarak, riya, gösteriş ile İslamiyet olmaz. O takdirde yedi tamunun gurur ve isyan kapılarını, insan kendisine açmış olur.

Âmin, âmin, âmin! Allah rızası için, lillahil Fatiha!

Bugün maşallah üç aylara giriyoruz. Hazırlık yapalım inşallah! Bu aydan gene bir iki gün, üç gün oruç tutun da. Ramazan kolay gelir inşallah! Memleket için, millet için, bütün bütün insanlık âlemine hayırlı olsun inşallah! Bütün sıhhat selâmet olsun! Nefsanî, şeytanî hali ahvali ortadan kalksın, gitsin inşallah!

Habib-i Ekrem’in yüzü hürmetine, memlekete, bütün insanlık âlemine ümmet-i Muhammed’e dua edin. Dua edin, gece gündüz.

Bizim işlerde karışıktır. İnşallah sağlam olacaktır. Âdil bir Muhammedî hükümet gelir inşallah. Nizam-ı intizam içinde. Biz altmış milyon nüfusu, selâmet ile gemiye bindirir inşallah! Habib-i Kibriya hürmetine. O’nun aile efradı yüzü hürmetine. Burada, hepinizin yüzü hürmetine, duası kabul olanın yüzü hürmetine, mübarek Cuma günü yüzü hürmetine! Allah rızası için Lillâhil Fatiha!

Bir diyeceğiniz var mı? Biri hasta olur, şu olur, bu olur. İhtiyaç olur, hastalar olur. Bir şeyler var mı?

Bismillahirrahmanirrahim. Ya Allah! Hadi güle güle! Allah razı olsun hepinizden. Evveline, Ahirine, Zahirine, Batınına, bütün ümmet-i Muhammed, Habib-i Kibriya hürmetine, Allah’a emanet olun. Olsun! Allah’ın rahmeti rızası Habib-i Kibriya’nın muhabbeti, şefkati üzerinize olsun. Allah’a emanet olun. Allah’a emanet olun. Gelecek günler, daha üstün olsun inşallah. Daha muhabbetli, daha üstün olsun. Allah’ın rahmeti!..

Allahümme Salli Alâ Seyyidina Muhammedin ve Alâ Ali Seyyidina Muhammed.

Şefaât! Rahmet! Rıza! Ya Allah! Ya Allah!

Rabbil âlemin ve ma erselnake illa rahmeten lil âlemin!

DUA

ALLAHIM, lütfet ki gittiğimiz her yere barış götürelim;

Bölücü değil, bağdaştırıcı, birleştirici olabilelim.

Nefret olan yere sevgi,

Yaralanma olan yere affedicilik,

Kuşku olan yere inanç,

Ümitsizlik olan yere ümit,

Karanlık olan yere aydınlık ve üzüntü olan yere sevinç saçıcı olmayı bize lütfet.

ALLAHIM, kusurları gören değil, kusurları örtenlerden;

Teselli arayanlardan değil, teselli edenlerden;

Anlayış bekleyenlerden değil, anlayış gösterenlerden;

Yalnız sevilmeyi isteyenlerden değil, sevenlerden olmamıza yardım et.

Yağmur gibi hiçbir şey ayırdetmeyip aktığı her yere canlılık bahşedenlerden,

Güneş gibi hiç bir şey ayırdetmeyip ışığıyla tüm varlıkları aydınlatanlardan,

Toprak gibi herşey üstüne bastığı halde hiçbir şeyini esirgemeyip nimetlerini herkese verenlerden,

Ve gece gibi bütün ayıpları sarıp örten, âlemin dinlenmesine imkân hazırlayanlardan olmayı bize lütfet.

Alan değil veren ellerin,

affedici olduğu için affedilenlerin,

Hak ile doğan, Hak ile yaşayan ve Hak ile ölenlerin

ve sonsuz yaşamda yeniden doğanların safına katılmayı bizlere nasip eyle.

AMİN.

Selâm! Hep selâm! Dâhili, harici, samanyoluna kadar, feza âlemine kadar, nihayetine kadar selâm!

Allah muhabbetinizi artırsın! Hadi bakalım, hadi güle güle!

Sübhan Allahi ve bi hamdi, sübhanallahil el azim ve bi hamdihi, estağfurullah el azim, el kerim, ellezi Lâ ilâhe illallah hu el hayyel kayyum eutubi ileyh.

12 Ocak Cuma, 1996  

Secde Emri

Allah’ın Nur-u İlahisini dağıtalım. Bütün insanlık âlemine dağıtalım. Allah temelden öyle buyuruyor. Cenab-ı Allah, hepinizin malumudur; Melaike-i Kirama ve de ne kadar ruh ve melek yaratmışsa, hepsine secde emrini verdi.

Diyor ki o gün: “Secde, Âdem’e (Selam Üzerine olsun) değil, secde Cenab-ı Allah’adır.” Fakat öyle emretti. O kalbe tecelli etti, ondan sonra secde emrini verdi.

Âdem’in (Selam Üzerine olsun) kalıbına tecelli etti. Ondan sonra secde emrini verdi. Yoksa secdeyi taşa toprağa yapmadı. Gene kendine yaptı. Fakat biliyorsunuz mevzu orada değil. Oraya geldik.

Orada şeytan dediğimiz Azâzil çok akıllı “Ben Âdem’e secde etmem. Beni dumandan, ateşten halk ettin. Ateş nurdur. Onu, gözümüzün önünde çamurdan halk ettin. Ben ona secde etmem.” dedi.

Tecelliyât, öyle olacak. Azâzil en akıllı melek. Bir rivayette kırk bin sene melâikelere hocalık yapmış. İsm-i Azam duasını bilen bir melek. İsm-i Azam duasını bilmiyoruz, yazılmış ama… İşte onun için; mevzu o değil.

Secdeye gelelim şimdi. Diyor ki: “O gün, o emri yerine getiren, iki secde yapmış.”  Ervahlarımız. “İki secde eden.” diyor. “Bu âlemde de aynı secdeyi yapıyor, namazını kılıyor. İşte Allah’a secde yapıyor. Secde eden, sadece bu âlemde secde etmiyor.” diyor. Secde eden sadece Peygamberlerin, Allah’ın emirlerini yerine getirmiyor.

Bize de bir tecelli-i ilahi var. Ama emir umumidir, hususi değildir. Allah’ın kimseye bir garazı yok. Demek o gün, yani orada; çünkü şüpheler hâsıl oluyor. O gün emri verdi; ama Azâzil bir secde yaptı, kalktı iki secde yapmadı. O kabahat! O emri yerine getiren iki secde sevdi, iki secde yaptı. O da hem orada, hem burada. Yani Allah birisine yaptırdı da, birisine yaptırmadı. Bundan hâşâ bir şey olmaz. Aklınıza bir şey gelmesin. Emir tâbidir, hepsine tâbi emirdir.

Namaz İcabı, Secde Allah’adır

Burada bir hayır-şer çıkıyor. Şimdi oraya geldik. Zahiri Âdemden şimdiye geldik. “Efendim,” diyor; hepinizin malumudur. İşitiyorsunuz, erkek olsun, kadın olsun. İnsan, yani İnsan… Nüfus kâğıdında İslâm yazılıdır. İslâm’dır. Elhamdülillah! Buna şükür edelim. Bugünlere de şükür edelim.

Diyor ki: “Efendim.” Çok şikâyetler geliyor. Her taraftan şikâyetler. Size de geliyordur. “Kalbim temizdir.” diyor. “Namazın ne icabı var, orucun ne icabı var? Temiz bir insanım.” diyor.

Ve temizdir kabul ediyorum. Haram yemez, harama bakmaz; kimsenin hakkında uğraşmaz, melek gibi yaşar. Yani kabul ediyorum. Fakat namaz sakıt (yani ondan namaz görevi düşmüyor) olmuyor ki. En temiz, melektir. Meleklerin hepsi, kimisi rükûda, kimi kıyamda, kimi secdede. O günden bu güne kadar, sonuna kadar Allah’a ibadet yapıyor. Allah’ın en sevgilisi, tayin-i zaman Peygamberler; hepsi namaz ile devam.

“Efendim, benim kalbim temiz.”  Melekten üstün değiliz ki.  Peygamber’den üstün değilsin. Şu namazımızı kılalım. Kalbin gene temiz olsun yahu! Bunu herkese diyebilirsiniz. Yani efendim ne lüzum var?

Sonra bir kısımlar var, bana geliyor. Allah hepinizden razı olsun. Diyor ki: “Allah’a inandım, Peygambere iman ettim, yolundayım. Şayet.” diyor, “Yani namaz, oruç, zekât, hac, bizden sakıt olur.” diyor.

Nereye gittiniz siz yahu? “Biz tasavvufun tâ zirvesine gittik.” diyor, “Tasavvuf ehliyiz. Namaz bizden sakıt oldu.”

Çık işin içinden! Şimdi bu emri nereden getirdin yahu! Kur’ân’da var mı? Bir emir işitiyorsunuz; bunları hepinize söylüyorum. Dikkat edin, hepinize bu çok mühim! Yahu, Kur’ân-ı Azimüşşan’da bir âyet-i şerif ile namaz sizden sakıt olmuştur, namaz kılmayın, siz tasavvuf ehli oldunuz… Var mı? Böyle emir gördünüz mü yahu!

Siz gördünüz mü hiç? Gördünüzse söyleyin. Fetva verin. Yok! Oruç tutmayın. Yok yahu! Böyle bir şey yok. Yok efendim! Fakat deliliği, ya nefsanî, ya şeytanî hâli bir kuvvet veriyor ona. “Biz efendim” diyor, “Şeriatı bıraktık.” E, ne öyle? “Efendim biz zirveye vardık. Yahu tasavvuf ehli olduk, Hakka yakın olduk.”

Dikkat edin, bunlara aldanmayın! İyi mi?

Beş vakit namazı sana farz kılmıştır, kılacağız. Ama hastasın, ama kılamazsın, o başka. Ama “Namaz bize sakıt oldu.” dedin mi, en büyük günaha giriyorsun. “Biz şeriatı bıraktık, ehl-i tarikat olduk.” Bak işitiyorum, bana haberler geliyor. “Efendim, Kadiri tarikatına intisap ettik. Ya Nakşi, ya Rufai, Melâmi; çok bol var bizde. Elli tane tarikat var. On ikidir. Elli taneye bölmüşler. Biz tarikat ehli olduk, şeriatı bıraktık. Daha bundan büyük günah yoktur. İmam-ı Gazâli’ye bakın efendi!

“Biz tasavvuf ehli olduk. Zirveye vardık. Namazı bıraktık, şeriat ehli değiliz. Şeriatçılar namazı kılar. Bizden sakıt oldu.” İşte en büyük günah. İstersen havada uç.

Söylüyorum; Kur’ân’da bir âyet gördünüz mü, bir hadis-i şerif? Namazı kılmayın diye, namaz hakkında…

Gördün mü? Ensar ve muhacirden, cihanı-yâri güzünden; acaba bunlar daha mı yüksektir? Onlar, onların hepsi tasavvuf ehliydi. Allah’ın Resûlünün huzurunda idiler. İçlerinden hiçbir tanesi itiraz etmedi ki: “Allah’ın Resûlü bu namaz nedir yahu? Bizden sakıt olsun, sen de kılma, biz de kılmayalım.”

Emre itaat var. Allah’ının emridir. Allah’ın Resûlünün emri değil. Allah’ın emridir!

Şimdi burada dikkat edin. Çok karşılaşırsınız. Şimdi Ankara’dan dört, beş, altı; İstanbul’da on... Konya’da vesaire… Bu yollarla uğraşmıyorsunuz, onun için bilmiyorsunuz. Ehilleri var; yani namaz bizden sakıt oldu, şeriatı bıraktık, tarikata geçtik… Daha büyük günahlarını kazanıyorlar. Burada inkâr var. İkrar yok. Allah hepimize yardımcı olsun. Âmin.

Âdem (AS)’a değil, biz o gün Allah’a secde ettik, bugün de. Secde Allah’adır.

Sonra birçok ehli tarikat var. Başka başka şeyler; ama bir tek müritlerde mi kabahat?

Size, hepinize ricam, İslam’ın beş şartına dikkat edin! İmanın altı şartına dikkat edin! Ufak iki sayfalık bir dua yazdım, bu konuyu orada bulabilirsiniz. İki yapraklı dua var ve orada çok güzel izah etmişimdir. Sağ tarafta Allah (C.C), solda Muhammed (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), ortada Bismillahirrahmanirrahim. Allah’ın dediği olur. Bir oku, öyle dağıt.

Dünyayı dolaştım giymedim başıma taç.

Ne zengini tok gördüm ne fakiri aç.

Yüce Rabbimiz Sana hamdu sena olsun.

İslam’ın beş, İman’ın Altı Şartı

Siz Allah’ı seviyor musunuz?

Allah’tan korkuyor musunuz?

İslam’ın beş şartını, İman’ın altı şartını bırakmayın! Sıkı yapışırsak, böyle şeyler aklımıza gelmez. Birisi de yanlış söylerse cevabını veririz. İnşallah, cevabını veririz. “Bu emri nereden aldın, bunu hangi âyetten, hangi hadis-i şeriften aldın? Namaz kılınmamasını, oruç tutulmamasını, İslam’ın beş şartını terk etmeyi, nereden aldın?” Hemen yakasına yapış, düzelt, izah et. Bakalım hangi âyete dayanıyorlar bunu söylerken.

İslam’ın beş şartı, malumunuz hepinizin. Kelime-i Şahadet, getir! Amentü billahi. Salât, hac, zekât. İmanın şartı, namaz, bir daha izah ettik bunu.

Namaz! Allah’ın ömründen aklı bâli olduktan sonra, yedi yaşından başlıyor namaz çocuklara. Her gün beş vakit, her gün. Zekât senede bir defa. Oruç senede bir defa. Hac ömründe bir defa; vakit varsa, paran varsa, kuvvetin varsa. Fakat bu beş vakit namaz, her gün. Beş vakit, acaba neden konmuş? Onu gene hepiniz biliyorsunuz. Diyor ki bir hadis-i şerifinde Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), böyle bir mevzu oluyor da:

“Kapınızın önünde bir ırmak aksa, bir su yani ve günde beş defa, o suda temizlenip yıkansan, abdest alsan. Siz de bir kir kalır mı?” diyor.

Kir, pas, ter kalır mı? Yok. Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), işte günde beş vakit namazını kılan, edâ eden diyor; hem maddi, hem manevi, hem ruhen, hem bedenen, hem ailece, hem kardeşçe temizlenir.

Şimdi beş vakit namaz, ilk Âdemden, son Âdeme kadar devam edecek. Ama inanan ve iman edene. İnanın!

Acaba neden, sebep nedir? Namazı terk etmeleri nedir? Bilerek mi? Bilmeyerek mi? Bilmeyerek terk ediyorlar. Bilerek değil.

İmanın altı şartını, Amentü billahi! Biz Allah’a inandık ve iman ettik elhamdülillah. Habib-i Kibriya’nın yüzü hürmetine, mübarek günlerin yüzü hürmetine, elhamdülillah. Amentü billahi ve melâiketühü. Biz meleklere inandık. İman ettik. Melekler o kadar çoktur ki; hesabını ancak Cenab-ı Allah bilir. Fakat burada bir sual geliyor.

İnandın mı meleklere?

İnandık elhamdülillah. Amentü’nün, imanın altı şartına inandık.

Meleklerin birkaç tane ahlâkı sende var mı, yok mu?

Hah! Buraya dikkat edelim. Meleklere inanmak çok kolay. Allah’ın emridir. Kur’ân’da haber veriyor. Fakat ahlâk? Meleklerin ahlâkı ile ahlâklanmak? Hiç olmazsa temiz olun, hiç olmazsa kimsenin malına, ırzına göz koymayın. Melek ahlâklarından en az birkaç tanesi ile ahlaklanalım inşallah.

Amentü billahi ve melâiketehu ve kütübihi.

Size bir kitap gönderdik, Kur’ân-ı Azimüşşan!

İnancınız, imanınız var mı?

Elhamdülillah.

Başımızın tacıdır. Herkesin evinde bulunuyor. Kur’ân’dan bize birkaç âyet okuyabilir misiniz? Bizi memnun edebilir misiniz? Hepimizin malumatı, çok yazık oluyor bize. Kur’ân ahlâkıyla nasılsın? Yine yazık oluyor. Kur’ân’ın ahkâmıyla nasılsın? Yine bize yazık oluyor. Hani Amentü billah, altı şartı diyor. Buna hafifçe mâna veriyoruz. Yani Kur’ân’a herkes inanır, hiristiyanı bile. Herkes rafına bile koymuş. Ama, Kur’ân ahlâkıyla ahlâklanın. 

Hz. Ayşe validemize soruyorlar. “Ya Ayşe!” diyorlar. “Kur’ân ahlâkından biraz öğretebilir misin?”

“Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) buyurdu ki: “Ahlâkım Kur’ân’dır. Kur’ân benim ahlâkımdır.””

Biz burada çok tembellik yapıyoruz, kusura bakmayın. Onu da öyle bırakalım.

Ve Resûlihi. Amentü billahi ve melaiketihi ve kütübihi ve resûlihi.

Peygambere iman… Şimdi buradan inşallah hepimiz, O’na inan ve iman eden hepimiz, inşallah bizden sonra gelen de kelleyi veririz. Allah’ın Resûlünü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) terk etmeyiz, inkâr etmeyiz inşallah.

Öyle inanmak lazım. Allah’ın Resûlüne (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), emirlerine gene öyle.

Şimdi buradan çıkan sual,  Allah’ın Resûlünün (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) ahlâkıyla nasılsın? Ahlâk var mı yok mu? Allah’ın Resûlü’nün (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) bir ahlâkı var. Allah’ının Resûlünün (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) ahlâkıyla nasılsınız?

Amentü billahi ve melaiketihi ve kütübihi ve resûlihi ve yevmil ahiri ve bil kaderihi ve hayrihi ve şerrihi.

Buraya da bir girelim. İşitiyorum. Belki işittiniz? Siz işitmezseniz daha iyi olur. “Efendim, mademki hayır şer Allah’tandır.” diyor. “Ben akşama kadar kahvede oturayım. Arkadaşla konuşayım. Tavla oynayayım. Kaderim öyledir.” diyor. “İçki içiyorum. Kaderim öyleymiş.” Bunu işiten çok var. Demek ki sizden de işiten çok var. Başka günah, “Hayrihi ve şerrihi mademki Allah’tandır. Beni şerre hayretmiş.” diyor. “Beni ellemeyin.” diyor. Çünkü bu kelimede hem kendimize iftira, günahkâr ediyoruz, hem de Cenab-ı Allah’a karşı geliyoruz. Hayır şer Allah’tan.

Hadis-i Şerif Öğrenelim

O Kur’ân-ı Azimüşşan’a bakalım şimdi.

Oraya geldik, binlerce mevcudiyeti vardır, kaç yüz bin hadis var. İmam-ı Buhari, “Üç yüz bin hadis ezberimde var.” diyor.  O ezberinde olan. Biz hiç olmazsa on tane hadis öğrenelim.

Benim ilk girişim âyet, hadistir. Eski yazıyı hepimiz bilmiyoruz. Ama Kur’ân’ın tefsiri var. Kur’ân’ın tefsiri Türkçe. Bir de hadis kitabı. Ufak elli yüz yaprak hadis.

Beş, on, elli yüz tane hadis öğrenin hiç olmazsa. Mademki seviyoruz Peygamberi, O’nun sözünde olalım. Kur’ân tefsiri Türkçe. Size çok ricam. Bugün, ilk basamak; hepinize, sizde; bir Türkçe Kur’ân… Zaten eski harf biliyorsa, ona lüzum yok. Oku! Bilmeyen bir Türkçe Kur’ân alsın. Hadis alsın. Yani elli yüz hadis. Bir ara da bununla biraz meşgul olalım. Mademki seviyoruz. Allah’ı seviyoruz! Allah’ın ilminden biraz öğrenelim. Peygamberi seviyoruz. O’nun sözünden biraz istifade edelim. Olur mu? İnşallah.

Sabahın ilk başlangıcında bu aklımdaydı; ama gene geldi. Allah gene verdi.

DUA

ALLAHIM, lütfet ki gittiğimiz her yere barış götürelim;

Bölücü değil, bağdaştırıcı, birleştirici olabilelim.

Nefret olan yere sevgi,

Yaralanma olan yere affedicilik,

Kuşku olan yere inanç,

Ümitsizlik olan yere ümit,

Karanlık olan yere aydınlık ve üzüntü olan yere sevinç saçıcı olmayı bize lütfet.

ALLAHIM, kusurları gören değil, kusurları örtenlerden;

Teselli arayanlardan değil, teselli edenlerden;

Anlayış bekleyenlerden değil, anlayış gösterenlerden;

Yalnız sevilmeyi isteyenlerden değil, sevenlerden olmamıza yardım et.

Yağmur gibi hiçbir şey ayırdetmeyip aktığı her yere canlılık bahşedenlerden,

Güneş gibi hiç bir şey ayırdetmeyip ışığıyla tüm varlıkları aydınlatanlardan,

Toprak gibi herşey üstüne bastığı halde hiçbir şeyini esirgemeyip nimetlerini herkese verenlerden,

Ve gece gibi bütün ayıpları sarıp örten, âlemin dinlenmesine imkân hazırlayanlardan olmayı bize lütfet.

Alan değil veren ellerin,

affedici olduğu için affedilenlerin,

Hak ile doğan, Hak ile yaşayan ve Hak ile ölenlerin

ve sonsuz yaşamda yeniden doğanların safına katılmayı bizlere nasip eyle.

AMİN.

“Lütfet ki” duası çok güzel.

Ama öteki! Hadis, âyet, daha güzel.

Zaman nasıl işliyor ki bizi nefs-i emmare bırakmıyor? Size “Lütfet ki” duasını da hadis ve âyetleri de verdim. Akşama kadar kimi işinde, kimi ticaretinde, kimi memuriyetinde, kimi kahvesinde emekli olmuş, kahveden çıkmıyor. Hanımlar hep gelip bana şikâyet ediyor. Beş dakika gel evinde bir âyeti, hadisi oku. (“Lütfet ki…” duası okunuyor.)

Allahuekber! Allahuekber! Allahuekber! Çok güzel bu, çok güzel! Bu dua ahlâktır.

Şimdi orada güneş geçti, su geçti, toprak geçti, gece. Her insanın bedeninde, herkesde vardır. Bu dört ahlaktan, birisini tekâmül edersek, mesela şöyle: Bir kıra gezmeye çıksak ve orada tuvalet bulamazsak, küçük tuvaletimizi nereye yapacağız, tenha bir yer bulacağız. Mümkünse ayakta yapmayın. Üstünüze sıçramasın. Hatta öyle yapmışlar ki diz çökmüşler, sol dizi elde vermişler, sağ ayağı kimse görmeden. Eğer toprak sertse, toprağı da eşmişler ki, yumuşak açmışlar ki, topraktan necaset sıçramasın. O pislik bedenden çıkıyor; ama bedene sıçramasın, elbiseye sıçramasın. Demek ki o kadar nefret, mikrop bizde var. Yani mümkün mertebe tuvaleti orada ediyoruz.

Öbür taraftan ya elma, ya armut, topraktan domates vesaire biter. Burada da alıp yiyoruz. Hem üzerine pisliyoruz, hem alıp yiyoruz.

Tuvalette suyu kullanıyoruz. Taharet yerlerimize, etek yerlerimize. Musluğa da gidip abdest alıyoruz. Demiyor ki “Yahu sen şurada beni kullandın, burada da içiyorsun, abdest alıyorsun.” Sabır. Tahammül yani.

Öyle ol ki su gibi ol.

Öyle ol ki toprak gibi ol.

Öyle ol ki güneş gibi ol, gece karanlık gibi, ayıp örtücü ol.

Bu dört ahlâk muazzamdır. Yani birisinin ahlâkını yaparsak, aileler, evlerde çoluk çocuğumuzla iyi geçiniriz, iş yerinde, çok iyi geçiniriz. Birisi bize söver. Ona: “Tamam, tamam. Sen şimdi pisliyorsun, biraz sonra inşallah. Benden muvafakat görürsün.” diyelim. İçimizden geçirelim. Öyle olun. Öyle bir barış gelir ki hem aileye, hem sokağa gelir, inşallah. Bu ahlâkları kullanalım inşallah.

Amenna ve sadakna.

Allah rızası için, Habib-i Kibriya’nın hürmetine, mübarek günlerin hürmetine; hem Cuma, hem Berat, siz çok nasiplisiniz. Ya Evvelil Evveline, ya Ahirül Ahirine, geçmişlerin ruh ervahlarına, hayatta olanların, bütün ümmet-i Muhammedin, sıhhat ve selâmeti hepinize Allah rızası için, El Fatiha!

Zerre Kadar Hayır Yaparsan, Zerre Kadar Şer Yaparsan

Şimdi efendim. Cenab-ı Hak bütün insanlığa emir buyuruyor. Yalnız İslâm’a değil, Kur’ân-ı Azimüşşan bütün insanlığa buyuruyor. Âyet-i şerif mi, kudsi hadis mi? Cenab-ı Hak: “Biz sizi zikrediyoruz. Sizler de bizi çok zikredin.” Durmayın yahu! Allah’ın bize verdiği şu gençliği; verdiği şu sıhhati, gücü, kuvveti; verdiği şu aşkı muhabbeti, mühleti, merhameti, kuvveti… Öyle yemeğe harcamayın, karnınızı çok şişirmeyin. Bir şey daha söyleyeceğim ayıp olur. Biraz bunu Allah’a tevveccüh edelim. Allah’ı zikredin inşallah. Biraz Allah’a, iyi mi? Hepinizden ricam.

Biz umumiyetle, gene burada, âyet-i şerif: “Umumiyetle, biz çalışanı seviyoruz. Çok seviyoruz. Çok seviyoruz.” Kim olursa olsun, bunun içine giriyor. “Çalışanı seviyoruz. Fakat doğrularla beraberiz!”

Şunu da elimizden bırakmayalım. Elhamdülillah! “Zerre kadar hayır yaparsan, zerre kadar şer yaparsan.” Bunu bir defa daha izah etmiştim. Çocuklar çoktur, bunu söylüyorum. Müsaade edersen?

Bedevinin birisi, hiçbir şey yok diyelim ki, uzak bir yerden, Kayaş’tan kalkmış gelmiş. Medine yakınmış. Allah’ın Resûlüne (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) gelmiş. Götürüyorlar. Mescitte, (O’nu) gösteriyorlar. Oturuyor. Çok muhabbet, sohbet devam ediyor da dâhili hariciler var. Dönüyor soruyor:

“Sen kimsin?”

“Efendim, işte Kayaş’tan geldim.”

“Ne vakit gideceksin?”

“Allah’ın Resûlü, müsaade edersen ben Medine’de durayım, sizin yanınızda. Ya Allah’ın Resûlü benim kimsem yok. Aç susuz, pek garibim.” demiş.

“Pekiyi.” demiş. “Mehmet, bunu al. Eve götür, misafir et. Bu senin kardeşin olur.” Medine’nin yerlilerine söylüyor. “Bunu misafir al, ne yersen içersen buna da ver. Bir de buna Kur’ân öğret.”

Okur yazarlığı yok. Ben şimdi atlama yapıyorum. Tam manasıyla geçmiyorum. Medineli, alıyor eve götürüyor. Elif cüzünden başlıyor. Bir ay yiyor içiyor. Bir yatak vermiş. Bir oda vermiş. Kalkıyor, geliyor. Allah’ın Resûlu’nün arkasında namaz kılıyor. Akşamleyin o evde duruyor. Fakat sabah bir ders, akşam bir ders görüyor. Medine’nin yerlisinden: “Zerre kadar hayır, zerre kadar şer.” âyeti geliyor, duyuyor adam. Bedevinin, hiçbir şey bildiği yok.

Diyor ki: “Ben bu zerre kadar, bir kıl kadar hayır yaparsam defterime yazılır mı?”

“Yazılır. Âyet-i şerif var.”

“Bir de şer günah yaparsam, o da yazılır mı?”

“Yazılır.”

“Pekiyi.”

Yatsı namazından sonra yatıyorlar. Adamcık sabaha kadar uyumuyor. Hep bununla uğraşıyor.

Bu tam bize ait, yani nefsimize ait. Onun için buraya girdim. Sizi geç bıraktım kusura bakmayın.

Sabah kalkıyor. Sabah namazını kılıyorlar. İşte Allah ne vermişse, bir kahvaltı yapıyorlar.

Dersi verecek, “Yok.” diyor. “Kusura bakma.” Ev sahibine, efendisine, hocasına, diyor.

“Hayrola, ne yaptın sen?”

“Okumam,”diyor, Arabî. “Zerre kadar hayır yaparsam amelime, şer yaparsam gene amelime. Ee. Ben ne yapayım?” diyor.  “Allah yardım etsin.” diyor. “Ben gece sabaha kadar uyumadım.” diyor. “Cenab-ı Hakk’a söz verdim. Size de söz veriyorum. Siz de bana yardımcı olun.” diyor. “Günah işlememek, ne varsa, büyük ve küçük, inşallah hayır tarafından gideyim. Bu da bana yeter. Ben ne yapayım okumayı.” diyor. “Ama okumam lazım, ha!” diyor. Bunda kalmayalım. Bunda ki nefsimize göre hisseyi kapalım.

Kalkıp Allah’ın Resûlüne geliyorlar. Öğle namazını kıldıktan sonra, o ashap soruyor.

“Allah’ın Resûlü,” diyor. “Misafirim bugün itiraz etti.”

“Neden?”

“İşte, böyle söyledi.” Yanında da oturuyormuş.

Resûllullah Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun): “Mübarek olsun,” diyor. “Bu sözde durabilir misin?”

“Allah’ın Resûlü bana yardım ederse, dururum. O sözümden.” diyor.

Resûlulallah Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), “Büyük âlimden oldu.” diyor. Ashab-ı Kirama söylüyor. “Bak ufacık bir ilim ile, büyük âlimden oldu,” diyor.

“Çünkü nefsine karşı bu. Umumiye karşı değil. Kimseye ziyanı dokunmaz, kimsenin ırzında, namusunda, malında gözü olmaz. Ufacık bir hata? Bir iğneyi yerinden almaz. Doğruluğa kaçar. Büyük âlimden oldu. Bu size kardeş oldu. Büyük âlim.”

Yani o hadis-i şerifi, bu hali ahvalin misali ile anladım. İnşallah herkes icraya koyar. Ufacık bir hata yapma. Çoluk çocuğuna bir şamar atacak, yapma. Ya da daha iyisi, hanıma bir şey söyleyecek kızarak: “Yahu hanım şunu şöyle yapsak, daha iyi değil mi?” Veya hatta birçok insan evin içinde şirretli. Hanımlara. “Ben bugün falan yere gittim de orada bir hanım vardı. Şöyle yapıyordu.” Sen yap demiyor, yani başkalarından gördüm şöyle yapıyordu diyor. Sen yaptın, dedi mi kaldıramaz. Kavga başlar evin içinde. Çocuk da bozulur, biz de bozuluruz. Aileyi çok sevgili tutun, iyi mi? Her şeyi misalle anlatın inşallah. Doğru doğru anlatmayın efendim. “Bugün arkadaşa misafir gittim de şöyle bir namaz kılındı. Hayran kaldım. Keşke biz de öyle namaz kılsaydık.”  dersek bu daha iyi olur.

Şerri terk edelim. Hayır işleyelim.

Tekrar, Allah rızası için, bugünlerin yetişmesi için, tekrar, birbirimizin tekrar mübarek Cemâlimizi görmesi için, el Fatiha!

Allah tekrarına eriştirsin. Son nefeste iman-ı kâmilden ayırmasın. Bugünleri de daha tatlı bize sindirsin, inşallah.

Çok mübarek bu günler, öyle mübarek günlerdir. Ben akşam hesap ettim. Dört kandil, iki bayram var. Altı değil mi? Ya. Bu mübarek günleri, kandilleri, aynı bayram gibi görelim, inşallah. Birbirimizi sevindirelim. Tanıdığımızdan açlar varsa, onlara bakalım. Hasta varsa, o hastaları ziyaret edelim. Aynı bayram günü gibi görelim inşallah. Bu Berat gecesinde, hepiniz biliyorsunuz, çok büyük mükâfatlar var.

“Allah’ım!” demiş, “Yapamıyorum. Beni de iyilerine kat!” Hem, bunu söyleyelim. Bu gece yüzü hürmetine, Allah hepinizden razı olsun. Âmin! Tekrarına eriştirsin.

Görelim Mevlâm neyler, neylerse güzel eyler. İnşallah.

Bu mübarek günlerinde, hepinize tekrar tekrar teşekkür ederim. Yarın evinizde, çoluk çocuğunuz, ana babanızla, hanımınızı da alıştırın, onların ellerini öpün. Çocuklar da ellerinizi öpsün. Berat kandilini kulakları işitsin. Yani tatlı bir yuva kurun. Arkadaşlar arasında, tanıdık, bugün yarın, “Berat Kandiliniz kutlu olsun!” deyin. Belki adamın hiç haberi yok. Ben pek çok zaman bundan bahsediyorum. Adamcıklar bizde oturuyor, dinliyorlar. Cuma namazını bilmiyorlar. İnşallah o da kılar. İnşallah.

(Birisi diyor ki: “Hacı Bektaşi Veli Hz. namaz kılmamış.”)

Kim diyor?

Yanlış söylemişler. Neden ismini “Veli” koymuşlar. “Veli” namazsız olur mu? Hepiniz işitin.

Ben de “Peygamber Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) namaz kılıyor.” dedim.

Yanlış söylemişler sana. Bir cevap vereyim. Ne diyorlar? Hacı Bektaş, “Veli” değil mi? Namazsız “Veli” olur mu? Namazsız zındık olur. Hadi bakalım böyle sualleri söylemeyin.

Burada konuşulanı yarım saatte unutmayın. Çoluk çocuğunuza, ana babanıza, arkadaşınıza götürün. Bu Berat Kandili, bayram gibi, birbirinizin elini öpün. Ana babaları ziyaret edin, etrafınıza anlatın. Evin içindeki çocukları alıştırın. Rast gelene, “Berat kandiliniz kutlu olsun!” deyin.

5 Ocak  1996 Cuma, Berat Kandili

Selâmun Aleyküm.

Allah dedirten Allah’ım!

Allah! Allah! Allah’ım! Bildirmesi için!..

Burada bir şey var. İhtiyacı yok… İşte, kanunu öyle kurmuş…

Acaba birisi, maneviyatta ayrılmış… Yolunu tutmuş. Allah’ının bin bir ismini, doksan dokuz esmayı hepsiyle devam ediyor. Gidiyor. İnşallah muradına nail olur. İnşallah!

Onu yapmayan? Maddiyat, maneviyat ortadan bölelim. Gene yarısı cüzî emir. Şeriat emrini, İslam’ın beş, İman’ın altı şartını gene o yerine getiriyor. Ona devam ediyor. O da Allah diyor, gidiyor.

Yahu namaz zordur işte! Kılayım mı, kılmayayım mı?

Haramdan kendini koruması zor. Kendini koruyabilir mi, koruyamaz mı? Haram dedin mi,  her şey içine giriyor. Hasta oluyor, acıyor, acıkıyor, ceza görüyor, cezaevine giriyor. Polis arkasına düşüyor, çünkü yanlış işler yapıyor.

O da Allah diyor. Biliyor musun? O da Allah diyor…

Allah! Allah dedirtmesi için…

Netice, Allah’ı inkâr edenler. Allah ismini bilmeyene bile işte Allah dedirtiyor. İşte bu kadar güç kuvvet sahibi. Acaba Allah’ın onlara, Allah dedirtmesi için, Allah’ın bir ihtiyacı mı var? Yok.

Yarattığı için merhamet, şefkat nazarıyla. Kimi öyle, kimi öyle, kimi öyle...

Son kalan, Allah’a isyan eden, Allah’a karşı gelen. Gene onlara da merhamet dolayısıyla, gene Allah dedirtiyor. İşe akıl ermiyor.

Ebu Cehil, hayatını okuyan bilir. Ebu Cehil, Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) çok isyan etmiş, çok eziyet ettirmiş. Çok insanlar kesmiş ve kestirmiş. Ebu Cehil, bir harften.

Abara Hatun Medine’de iki çocuk doğurmuş. Babaları ölmüş. Çocuklar yetim kalır. Çocuklar ana ismiyle bilinir. Sonra, Abara Hatunun iki oğlu kendini feda ediyorlar. Ebu Cehil’in kellesini alıyorlar. Sonra şehit oluyorlar. Daha ölmeden önce kellesini getiriyorlar. Harp meydanına atıyorlar.

Peygamber Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun)’e haber veriliyor. “Senin en büyük düşmanının, insanlığın en büyük düşmanının, Abara Hatunun iki oğlu, kellesini kestiler, getirdiler. İkisi de şehit.”

Onlara rahmet okuyor. Geliyor, kelleyi görürken yüzünü çeviriyor. Merhamet-i ilahi, o kadar düşmana gene merhamet. “Allah hatanı affetsin.” diyor. Yüzünü çeviriyor. Allah’ın en büyük zalimine. Allah’a karşı gelene! Merhamet dolayısıyla…

Onlara bir eziyet, bir şey yapıyor ki Allah dedirtsin. Onlara göre siz biliyorsunuz. Bilen var, bildiren var. Elhamdülillah!

Birisi de biraz yakınlık peyda etmiş. Derviş işte. Bir tarihten gelmiş, derviş, bunlara derviş diyorlar. İsm-i Celâli vermişler. İsm-i Celâli çekiyor. Yüz, iki yüz, beş yüz, bin, çekebildiği kadar. Allah, Allah, Allah, Allah, Allah. Devam, devam. Devam ede ede, sonunda zaman geçiyor. Sonunda yakınlık peyda ediyor. Allah merhamet, şefkatiyle düşmana bile Allah dedirtiyor. Biraz yakınlık peyda ediyor. O kimseye: “Allah dedirten Allah’ım, Allah dedirten Allah’ım!” Ya! Böyle böyle dedirtmese, ne yapabilirsin? Allah dedirten Allah’ım!

Allah, Allah, Allah, Allah! Devam ede ede, biraz yakınlık peyda ediyor. Ha! Bakıyor ki bir dedirten var. Allah dedirten var. “Allah dedirten Allah’ım! Allah dedirten Allah’ım!” Bu sefer devam ediyor. O dedirtiyor yani.

Yarattığı kullar malumunuzdur. Azıyor, her an, her an inkâra gidiyor. İnkâra gittikten sonra, onların içinden bir Peygamber zuhur ediyor. Herkes tanıyor, Peygamber zuhur ediyor. O Peygamberin de elinde suhuf. Dört kitap veriyor. Vermiş onlara. İzah ediyor. O kadar asi oluyor ki insan, Peygamberleri öldürüyorlar, kovuyorlar. Eziyet çektiriyorlar. Senin dediğini yapmayız diye. Onlara bile Allah dedirtiyorlar.

Nuh (Selam Üzerine Olsun), İşçisi ve Bismillahirrahmanirrahim

Bak, bak burada bir Nuh (Selam Üzerine Olsun) misali geldi. Emir olundu.

Nuh (Selam Üzerine Olsun) gemiyi yapacak. Bir adam var, aç susuz, ama çok kuvvetli. Allah bir kuvvet vermiş. Nuh (Selam Üzerine Olsun) gidiyor, onu arıyor. Kuşların içindeymiş.

Diyor ki: “Şöyle şöyle bir gemi yapacağım, bana kereste getir.”

O adam da diyor ki: “Benim karnımı doyurur musun?” Karnını doyurmaya çalışacak; ama daima aç. “Karnımı doyurur musun?”

“Doyururum yahu, sen kereste getir.”

Bizimki baltayla, taşlarla çalışır, getirir çamı. Böyle saldırdı mı çamı köküyle alır getirirmiş. Allah öyle kuvvet vermiş. Maddi manevi insanlar kuvvet sahibidir. Nuh (Selam Üzerine Olsun) da topraktan bir çömlekte, bulgur pilavı pişirmiş. Adam kan ter içinde, “Ne yiyeceğim?” diye geliyor.

“Bana yiyecek aldın mı? Bana onu göster.” diyor.

Nuh (Selam Üzerine Olsun), “Yemek oldu, otur.” diyor.

Ama adam çömleği görünce Nuh (Selam Üzerine Olsun)’a kızıyor. Çok kızıyor.

“Beni aldattın.” diyor.

On çanak yese adam doymuyor. Pilavı çanağıyla beraber yese adam doymuyor. O kadar da kuvvet vermiş. Bir filin kuvvetinden fazla kuvvet vermiş. Ama ona da o açlığı nasip etmiş.

Nuh (Selam Üzerine Olsun) diyor ki: “Bismillahirrahmanirrahim dersin, yersin.”

Nuh (AS) hep buna gayret ediyor ki bunu dedirtsin. Bir kaşıkta çömleği,.. Böyle kaşığı eline alıyor…

Nuh (Selam Üzerine Olsun): “Hadi de, de yahu!” diyor.

“Ne bismillah derim, ne de yerim.” diyor.

“Hadi ye, ye.” diyor. “Çıktı ya ağzından, tamam tamam. Onlar çok mühimdi, tamam tamam.”

Adam yiyor, yiyor, yiyor. Karnı, göğsü şişiyor, gene pilav bitmiyor.

Biz bunları gördük hep. Biz bunları gördük Elhamdülillah. Yani Nuh’un (Selam Üzerine Olsun) o sofralarını, başkalarında gördük. İki, beş, on beş kişi oturuyor. Böyle gördük, çok gördüm. Yiyorlar, yiyorlar gene bitmiyor.

Ben bir sofraya rast geldim. Altı yedi tane misafirleri var. Bir kapta, saydım yumurtayı, üç tane yumurta kırılmış. Bir kapta yoğurt, bir kapta pilav, yufka ekmeği. Her birisine bir tane yufka ekmeği düştü. Ekmek bitmişti, sıcak sıcak pişirmişler yufkayı.

Bunu gördüm, beraber çok gördüm ama Bismillahi deyin, ne yaparsanız yapın. Selâm verin, ne yaparsanız yapın!

Şimdi hane sahibiyle karşı karşıya gelmiş, sofra büyük sofra.

Nuh (Selam Üzerine Olsun) gibi: “Bismillahirrahmanirrahim çıktı ya ağzından, hadi ye, ye şimdi!”

O yufka, saç ekmeği. Ben bir parça ekmek kopardım. Ama sanki ben kendimi evin uşağı yani, yani efendinin ya evladı, ya hane misafiri zannediyorum ki onlar yesin doyursun da kalırsa yerim. O fikirle oturuyorum, hane sahibi de karşımda duruyordu. Şimdi o yufka ekmeğini böyle parçalıyor, yumurtaya daldırıyor. Haydi bakalım. Arkasından bir kaşık pilav, ya bir kaşık yoğurt. Onların yemesinden korktum, inanır mısın? Aynı o, Nuh (Selam Üzerine Olsun)’ın oduncusu, aynı o! Aklıma geldi, korktum onların yemesinden. Ben de boş kalmaması için, elimi ekmeğe götürüyorum, ama geri yavan getiriyorum. Hep onu düşünüyorum, şöyle bakıyorum. Yediler çekildiler, yediler çekildiler.

Hane sahibi: “Hadi gel, senle beraber yiyelim, onlar çekildiler.” dedi.

Ne kadar yediler ben bilmem, Allah bilir.

“Hadi seninle beraber yiyelim.” dedi.

Orada bir iki kaşık var. Baktım ki yumurta var, pilav var, yoğurt var, ekmek de var.

Ben gördüm onu. Nuh’un (Selam Üzerine Olsun) sofrasını gördüm. O çömlekten sonra aklıma bu geldi. Hiç aklımda değildi. Elli beş sene evvel, elli beş sene evvel. Böyle Allah’ın rahmeti yetişiyor. Ya hadi yiyin, ben de yedim. Bir iki kaşık yoğurt.

“Bismillahirrahmanirrahim” deyin. “Tamam, hadi ye, ye!” diyor.

“Ne bismillah derim, ne de yerim.” diyor.

“Hadi tamam tamam.”

Ondan bu sofra aklıma geldi, hiç aklımda yoktu. Elli elli beş sene oldu gördüm. Yani başka çok gördüm.

Oduncu adam yiyor, yiyor, yiyor, yiyor. Sonunda dönüyor.

“Bana bir şey dediydin?” diyor. “Neydi o?”

“Bismillahirrahmanirrahim.” diyor. “Sana dedirttim.”

Diyor ki: “Bu tükenmeyen O’nun ismi!”

“Bunu her gün getirsem olur mu?”

“A, tamam!” diyor. “Tamam!” diyor.

Ya. Her gün söylesem olur mu? Tamam. Bazılarına Allah bunu nasip ediyor. Yemeği yerken Nuh’un oduncuya benzemeyin! Her gün deyin.

Bismillah’sız gezmeyin, selâmsız gezmeyin.

Bismillahirrahmanirrahim’siz gezmeyin

Bir şey varsa söyleyin. “Selâmun aleyküm!” deyin. Bismillah’sız gezmeyin!  Bir alışveriş yapın, Allah için yapalım. Yani, Nuh’un oduncuya Bismillahi dedirtmesi gibi. Göreyim sizi. Çok söyleyin inşallah! Göreyim sizi hadi! Hayırlı haberler beklerim. 

Ya, ya! Müslümanların, müslümanlığı kabul edenlerin; birbirisine rast gelirlerse yolda, evden, barktan, nerede olursa olsun; hanımefendi, erkek, hep karışık, Esselâmünaleyküm! Siz birinize selâm verin.

Ve her işin başından, yemede, içmede, girmeden, kapıdan, çıkmadan, her işin başında Bismillahirrahmanirrahim. Unutmayın!

Allah’ın doksan dokuz ismi, sıfatını öğrenmeye çalışın. Emirlerini yerine getirin. Fakat bu iki kelimeyi daima kullanın.

Birisinin evin içi, anası geliyor, babası geliyor, hanımına, kimse evin içinde yok. Anahtarla açtın, içeriye girerken sağ ayağınla gir. “Esselâmün aleyküm!” deyin.. Kendi selâmınızı verin, kendiniz alın. Dışarı çıkarken, tanısın tanımasın “Esselâmün aleyküm!” de. Öteki de bakarken, “Bu adam deli olmuş.” der. Akıllıyız, deli değiliz.

Bismillahirrahmanirrahim’siz gezmeyin. İkisi de güzel bir silahtır.

Beyazıti Bestami Hazretleri diyor ki: “Bir yere giderken.” bir dolmuşa, şimdi. O zaman yok, şimdi oldu... Bir dolmuşa binerken, bir otobüse binerken, “Bir cemaata rast gelirken.” Şimdi birisi geliyor. Burada bir cemaat var, yabancı. Ama biz tanımayız, ama işitmiş geliyor, “Esselâmün aleyküm! deyin, içeriye girin!” diyor. “Selâm verin, içeriye girin.” diyor. “Onlar, büyük bir gaflet içindedir.” diyor. “Selâmı verdin mi, bakarlar sana. Selâmı almasa bile bakarlar, sana bir yer verirler.” diyor. “Açsan karnını doyururlar. Sorarlar, kimsin, nereden geliyorsun diye. Bir selâm vermezler, o cemaat seninle alakadar olur.” diyor. “Biliyor musun neye benziyor? Bir demiri ateşe sokarlar ya, demir ateş gibi olur.” diyor. “Başınızın üzerine getirin taşı. Yukarıdan vurdun mu kılıcı, etrafa kıvılcım sıçrar. Herkes o ateşin kıvılcımından korkar, uyanır.” diyor. “Bir selâm vermek ona benzer. Gaflet olan yerde Allah`ın verdiği selâm ile onlara kıvılcımlar saçar.” diyor. “Seni sorarlar.” diyor.

Bir şeyler yapın yani, bir alışveriş yapın.

Allah için bunları iyi okuyun, hepsi olur. Efendim, çoluk çocuğa ihtiyaç olur. Hepsi olur. Birer tane yazı alın götürün. Dağıtın, bastırın, bir şeyler yapın yani. Bir keder için, bir çocuğun okula gitmesi için, müşküllerin için bir abdest alın. İki rekât namaz kılın. Gözyaşıyla namaz kılın! Tespihi elinize alın. “Bismillahirrahmanirrahim. Ve lâ havle, ve lâ kuvvete, illâ billahil aliyyül azim!” Yüz defa, yüz birincide de el kaldırın. O dileği dileyin, iyi mi?

Buna devam edin, muvaffak olursunuz. Bir hafta buna devam edin, bütün işler düzelir.

Selâmı, Bismillahirrahmanirahim’i unutmayın. Hiç, katiyen unutmayın. Allah’a, iki rekât şükür namazı, secde yapın. Teşekkür. Birisi bir bardak su verse, bin teşekkür yapıyoruz. Allah bu kadar gücü, kuvveti vermiş. O’na bir teşekkür et.

“Esselâmün aleyküm ve aleyna aleykümselâm.”

“Allah’ın rahmeti.” diyor, “Sizin üzerinize olsun.”

Öteki diyor: “Ve aleyna aleykümselâm. Senin üzerine olsun.”

Bismillahirrahmanirahim, dört kitabın manası. Dört kitap, yüz suhuf gelmiş. Hepsinin başı, Bismillahirrahmanirahim. Hiç unutmayın. Öyle devam edin ki o sizi daima uyandırsın. Bir defa kalbe yerleşti mi, ağzınız durursa, kalbin aşağıda sesini işitirsin. Kalpten sesini işitirsin. Bismillahirrahmanirahim, Bismillahirrahmanirahim. Böyle bayağı sesini işitirsin. O vakit siz de başlarsınız, fakat bunu kazanın.

O kalbi uyandırmak lazım. Kalp uyanmaya başladı mı, ağız dursa da kalp ağzı durdurmaz, söyletir. İnşallah hepiniz, âmin!

İnşallah hepinize büyük anahtar, inşallah!

Allah’ın Rahmeti üzerinize olsun.

Selâm’la Bismillahirrahmanirahim’i unutmayın, iyi mi?

Hadi bakalım!

 17 Ocak 1996 Çarşamba

Ve Aleyküm Selâm,  Esselâmü Aleyküm.

Şaban ayının yarısı oldu mu?...

Bu geceyi ibadetle ihya edin. O Regaip gecesi…

Şimdi okuduğu hangi geceydi? Allah’ının Resûlü secdeye kapanmıştı. Berat gecesi…

Allah’ın rahmeti üzerinize olsun.

Bir de Berat gecesini nasıl ihya ederiz diye bir şey var.

Bu mübarek gecede, Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) mezarlığa gidiyor. Orada ehl-i imana dua ediyor. Biz ümmetinin bağışlanmasını Allah’tan diliyor. Ve kendisine, Şefaât etme hakkının tamamı bu gecede veriliyor. Âmin!

Ramazandan sonra en çok oruç, Şaban ayında tutulur. Allah cümlemizi Şefaatine, Cemâline müşerref kılsın. Âmin! Ümmet-i Muhammed’e, bütün insanlara.

Hacı Ahmet Kayhan Cami’nin Açılışı

Ama dur bakalım, bizim cami hakkında ifadeyi kim verecek, oranın ifadesini kim verecek?

Allah geniş yapsın yahu! Allah kalbimizi, görüşümüzü, hüsnüniyetimizi de böyle geniş yapsın. Âmin! 

Unkapı’da açık bir cami varmış. Salon kadar, öyle bir camiymiş. Geliyorlar, geliyorlar. Birbirinin üzerine oturuyorlar. İmam: “Allah’ının Resûlünü seven biraz sıkışsın.” dermiş. Hemen yarısı boş kalıyor. Topluyor, topluyor. Dışarıda gene cemaat kalıyor. “Allah’ın Resûlünü, Ehl-i Beyti, Muhammed Mustafa’yı sevenler, biraz daha sıkışın.” diye, küçücük bir cami, bin kişiyi alıyor.

Biz de öyle yapalım inşallah.

Hah, ifade! Sen verecektin. Ne yaptın, dün ne ettiniz? (Hacı Ahmet Kayhan Camisinin açılışı)

“Bütün köy, arkadaşlar, hepsi geldiler.”

Allah kabul etsin, bütün ümmet-i Muhammet’e!

“Çok kaynaştık hepimiz.”

Bütün kâinat camiyle dolsun. Camiyle, ümmet-i Muhammet’le dolsun. Bütün kâinat. Âmin!

“Böyle sıkıştık üst üste, hepimiz, aynı burası gibi inşallah.”

Bir zaman gelir, biraz daha geniş yaparlar orayı.

“Bugün almadı. Caminin açılışıyla ilgili çok güzel bir konuşma yapıldı. Güzelce duasını yaptık. Cumayı kıldık.”

Allah razı olsun. Allah kabul etsin. Habib-i Kibriya’nın eli yüzü hürmetine, Enbiyayı Mürselin yüzü hürmetine, Evliyayı Sadıkun yüzü hürmetine, mübarek günlerin yüzü hürmetine!

Ben ne diyorum biliyor musunuz?

Siz orayı, bazen sevindiriyorsunuz. Cami için geliyorlar, para topluyorlar. Ne yapıyorsun? İşte bilmem ne köyünde, işte Ankara’nın bilmem neresinde, işte elinizden geldiği kadar, yardım ediyoruz.

Mehdi Resûl

Diyorum ki bu camiler dolacak ha! Merak etmeyin. İnşallah!

Diyorum ki Mehdi Resûl’ün gelmesi yakındır. Mehdi Resûl’ün gelmesi yakındır. Çok cami yapılacak. Camilerin hepsi dolacak. Öyle de oluyor, yani öyle de oluyor. Çok camiler yapılıyor. Çok da güzel doluyor. İnşallah!

İsmini işittik Mehdi Resûl’ün. Ya kendini görürüz, ya öbür âlemde.

Son Mehdi’yi görmeyi nasip etsin! Âmin.

Allah Resûlü. Son Mehdi, son Kâmil Adam…

 “Birlik camisi oldu, yani köylüyle her şeyle kaynaştık himmetinizle.”

Allah kabul etsin. Habib-i Kibriya yüzü hürmetine ben de geleceğim. Benim hiç halim yok. Ölmüşüm, siz kusuruma bakmayın.

“Hepimizin gönlündeydiniz efendim.”

Ev Sahibi

O malumdur. İki gün evvel, ikindi namazı kıldım. Yorgunum, hastayım. Namazda bazı uyuyorum. Ama siz uyumayın, iyi mi? Sonra geldiler, dediler ki: “Yahu içerisi dolu, erkek kadın gelmişler. İşte kiminin derdi var, kimi ziyarete gelmiş.” İkindiyi bitirdim, geldim. Dedim ki: “Yahu beş dakika, on dakika, yarım saat beni beklediniz. Ama kusura bakmayın, benim mazuriyetim var. İkindi namazında, kusurlarımız için yalvardım.”

Yani dedim ki: “Şimdi ben bir saat, yarım saat gelmeseydim. İşiniz var, gücünüz var. Hiçbir şey yok canım, sıkılırdık. Hepinizin gözü kapıda. Kim? Ev sahibi gelecek. Ev sahibi. Şimdi, bu evin sahibi. Şimdi icap etti, şimdi geldim.” dedim. “Bak, birbirimize merhaba ettik. Birbirimizi gördük. Artık birbirimizin kusurlarını gidermesini Allah’tan dileyelim.” dedim.

Bir de camide olsun, dükkânda olsun, toplumda olsun. Nerede olursa olsun. Bunların hepsi, bu kâinatı Yaratan’ın arkasına düşmek, emirlerini yerine getirmektir. İnşallah ev sahibine yakın oluruz. Yani bu âlemde yakınlık peyda etmek, onun kokusunu almak.

Allah’ım! Allah’ım! O’nu! Olmazsa, hiç olmazsa Allah Resûlü’nün (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) kokusunu alın. Ya rüyada görmek, ya hayalde görmek. O’nun arkasında, sanki O’nun arkasında namaz kılıyor, sanki ayağının altını öpüyor gibi olmak.

Allah’ın Resûlü secdeye kapanmış, bizim için dua ediyor. Hz. Ayşe de O’nun arkasında secdeye kapanmış, O’nu dinliyor. Bize izah ediyor O’nun duasını. O’nun Şefaatine nail etsin! Âmin.

Bütün gelmiş geçmişi, Onu bilmeyene, onlara da nasip etsin! Âmin.

Biz O’nun rahmetiyle, O’nun rızasıyla, bin dört yüz küsur senedir, O’nun ümmetinde olmamızdan iftihar ediyoruz. O’na yalvarıyoruz. O’na sığınıyoruz. Bin dört yüz küsur senedir, aynı günde yapıyoruz. Biz bunu yaparsak, O’nun rahmeti, merhameti taşar bizim üzerimize, inşallah!

Merak etmeyin. Hepiniz! Yalnız Emr-i Muhammedî’den çıkmayalım! Sevelim. Onun yolundan devam edelim. Allah hepinizi kabul etsin, razı olsun.

Allah Ramazan-ı Şerif’i bütün ümmet-i Muhammed için hafifletsin, düşmanlarından muhafaza etsin. Düşmanlarından, nefsimizden korusun bizi. Bilmeyeni de dâhil etsin, o düşmanlarımıza merhamet versin, kıymasınlar bize. Kul hüve allahu ehad, Allahus samed. Hem evvel, hem ahir, hem zahir, hem batın. O herkesin gönlündedir.

Ahad, Ahad, Ahad.

Ahad nereden geliyor, biliyor musunuz? Biz sizi bir damla sudan halk ettik. Biz Hayy ismi ile size hayat verdik. Ahad için! Bunlara dikkat edin.

Yalnız kul huve Allah. Allah’ın Resûlü her âyete kıymet vermiş. Çok söyledik bunları. Kul huve Allahi, kıymet verdi.

Fatiha-i Şerif

Bir gün evvel dedik. Bir Cuma evveli, iki Cuma evveli. Mümkün mertebe, mümkün mertebe,  bir namaz, hangi vakit müsaitse. Gündüz mü müsait, yatsı namazından sonra mı müsait? Gençsiniz, dedim. Allah rızası için, ya sünnette, ya farzda, iki rekâtta. Ya son sünnette, ya ikisinde, ya farzında. Allahu ekber dediğiniz vakit; sünnette, farzda, hangisinde olursa. Euzubillahimineşşeytanirracim, Bismillahirrahmanirrahim. Fatiha-i Şerif gelir başta. Elhamdülillahi Rabbil Âlemin...   İyyake nabudu ve iyyake nestain. On ikiden vuralım inşallah. On ikiden vuralım bu kelimeleri.

Bir şey aklımıza getirmeden ve nasıl edelim de böyle bir delikten çıkalım, yani sıkıştıralım kendimizi. Âmin! Hedefe isabet edelim inşallah.

İyyake nabudu ve iyyake nestain. Ne diyor ki bu?

“Giren Evliyayı Kiram, buraya girdiği vakit.” diyor, “Bilin ki kemiklerinin çatırtısını işitirsin.” Evet, yazılı. İmam-ı Gazali’de yazılı. Ya, bilin! Kemiklerin çatırtısı. Çünkü o delikten çıkmak istiyor. Allah’ına vasıl olmak istiyor.

Oradan, “Ya Rabbim, Seninle ancak Sana sığınırım.” diyor. Türkçe; “Seninle, Seni görmek istiyorum.” Bu manaya geliyor.

İhdina! O halde diyor, daha yani rekâtta iken, biraz düzelin. Sanki yorulmuş, bir yokuştan çıkmış, ya bir cezaevinden çıkmış da, orada bir nefes alıyor.

İhdina sıratel müstakim! Malum üzere, bunu diyor.

O bir rekâtta, ya üç, ya beş, ya yedi; vakit varsa yedi defa okursan daha iyi. Fatiha-i Şerif’te, yani ayaktayken, İyyake nabudu ve İyyake nestain. Ama dediğim gibi, sanki karşısındasın. Ya yakalamak istiyor, ya kendini kaptırmak istiyor. Böyle inşallah.

Yüz İhlâs

Ondan sonra ihdina, devam edersin. Arka sıra Kul huve allahu... 

Eğer mümkünse, rahatsanız, vaziyetiniz yerindeyse.

Ravzayı Şerife gidiyoruz. İnşallah geceleri bundan sonra yapabilirsiniz. Bir rekâtta Fatiha-i Şerif’i böyle okuduktan sonra, arkasına Kul huve allahi’yi okuyalım. Elli defa, Kul huve allahi’yi okuyalım.

Ondan sonra rükû, secde yapalım. İkinci defa gene elli okuyalım. Oldu yüz. Farz olursa, iki rekâtı tamam. Sünnet olursa, iki rekât. Eğer kuvvetiniz varsa dört rekâtta yapın, yani dördünde yapın. Hiç olmazsa iki rekâtı. Elli, birinde; elli, birinde; yüz eder. Arkasına sünnet mi yapar, farz mı gelir. Nasıl isterseniz yapabilirsiniz. Dört rekâtta yapamazsan, iki rekât. Buna devam edelim.

Kul huve allahu ahad. Sonu Ahad. Allahus Samed. Oraya giriyor inşallah. Allah’ım! Seninle Sana sığınırım. Buna devam edelim, iyi mi? İnşallah.

Hepiniz Allah’ta, Allah’ın Resûlüne emanet olun.

Allah, O Kur’ân-ı Azimüşşan’ı raflarımızdan indirmesin, düşmanlarından korusun. Âmin!

Allah, maddi manevi, Habib-i Kibriya’nın hürmetine tekrarına erdirsin. Âmin! Ramazan-ı Şerif mübarek olsun. İki bayram geliyor. Kutlu olsun! Kadir gecesi geliyor. Kutlu olsun!

“Ya Allah! Ya Allah!” Çekin. Hadi bakalım. Allah hepinizden razı olsun.

Bu cemaat biraraya geldi. Onun için sıkıştık, ama aldı bizi, aldı. Gene aldı. Bu kadar daha gelse, gene alır, merak etmeyin. Devam. Ya Allah! Ya Allah! Ya Allah! Ya Allah!  Allah’a emanet olun.

Bugünler mübarek günler. Allah tekrarına bugünleri erdirsin. İlelebet devam etsin. Allah’a emanet olun.

Allah kimseyi, Allah kimseyi Allah’ın rızasından, Habib-i Kibriya’nın şefaatinden, rahmetinden, ilminden mahrum bırakmasın. Âmin!..

“Sen Ahmedi Mahmudi Muhammed’sin Efendim.”

Ezberinde var mı kimsenin? Ezberleyin diyorum. Ezberlemiyorsunuz.

Hadi Allah’a emanet olun. Tekrarına inşallah. Hepiniz şaduman (Sevinçli, neşeli, memnun) olun.

Aldığını dağıt, hadi güle güle. Aldığınızı verin!

Hüvel Evvel, Hüvel Ahir, Hüvel Zahir, Hüvel Batın, cümlesine selâm! Selâmı unutmayın.

Fatiha-i Şerif! O delikten çıkın inşallah!

İyyake nabudu ve iyyake nestain. On ikiden vuralım. Unutmayın!

Allah’a emanet olun. Allah tekrarına erdirsin.

19 Ocak 1996, Cuma

Sevgili’nin Cemâl’ini görmeyen göz kördür.

Yürü, İnsan’a bak!

Nereden gelip, nereye gidiyorsunuz?

Hepinizi… Evveliniz, ahiriniz, zahirimiz, batınımız, Muhammedi olarak.

Muhammed’siz… Muhammed’siz yaşamayı bırakıverin. Neye yarar yahu?

Öyle görün, öyle sevin inşallah! Kâinat O’nunla yaşıyor. Biz de O’nun namı hesabına emrini yerine getirdik. Kelime-i şahadeti getirdik. Kelime-i tevhidi getirdik. Peygamberimizdir, dedik; yolundan koşuyoruz, uğraşıyoruz. Hiç olmazsa bir rüya âleminden, görmek istiyoruz. Biz niye boş duralım. Kâinat onun etrafında dönüyor. Biz de onun ümmetiyiz, elhamdülillah!

Kelime-i Tevhid

Eşhedü en lâ ilâhe illallah... Deliyor semâvatı, yedi kat deliyor... Deliyor. Eşhedü en lâ ilâhe illallah, elini kurtarsın; ilâhe illallah, Muhammedun Resûlallah.

La ilâhe illallah, Muhammeden Resûlallah!

Nasıl olsa kalpten, çıkıyor. (Eliyle işaret ederek.) Sağa doğru gidiyor; “Lâ” bak sağa doğru gidiyor. “Lâ ilâ” önüne geliyor (Elini alnına getirerek gösteriyor), “He illallah” bir tokmak kalbe; darmadağın oluyor. Her taraf. Ondan sonra Muhammeden Resûlallah, kucaklamak.

Ya, ondan sonra ne diyoruz? Her ufacık bir âyetin başında, âyeti olmadan. Elhamdülillah, bizi aşina yapmışlar. Babamız, dedemiz, komşumuz, Kur’ân’ımız, Peygamberimiz, her harfin başında, her işin başında “Bismillah” diyoruz. Bismillahirrahmanirrahim.

Akşam vakti aklıma geldi. Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), malumdur, İsmi Şerifi. Ta son zamanından işte, O’na kondu. Yani Muhammed ismi! Kureyşi kabile, Medine Mekke’den sırf O’na kondu. Hemen ismini koydular, ismi doğuştan. Daha kendi değil, yani Mekke’nin, Medine’nin, Hz. İsmail’in doğuşundan. İki bin yıl bak, Mekke Medine.

Şimdi bu aklıma geldi. Peygamber Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), iki muazzam şehrin ismini mim’le koymuşlar. Burada büyük hikmetler var. Mekke... Ta İbrahim (Selam Üzerine Olsun) Efendimizz. Medine… Yine aynı zamana geliyor. Mekke’de doğum oluyor. Medine’ye Hicret yapıyor. İki mim, Peygamber oluyor. Tekrarı, iyi mi?

İnsan ve iman. İnsan, iman etmesi için yaratılmıştır.

Bu çok güzeldir. (İnsan ve İman’ı göstererek)

Bunu mümkün mertebe,  okuyun. Ezberleyin. Bu yazdığımı çok severim. Bunu çok sevdim.

İki cihat var burada.

Birinci cihat, okuduğuna inanmak. Elhamdülillah hepiniz inanç sahibisiniz.

Bir de on, on beş profesör var içinde. Dünyaca ünlü profesörler. Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) hayatına bakmışlar, Kur’ân-ı Azimüşşan’a. Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) inançla iman etmişler. Kitap basmışlar. Fahri olarak yani, para verip, basmışlar. Parasız dağıtmışlar.

Birisi İngilizce bahsetti. İngiltere, Amerika’ya, Fransa’ya, ne kadar olursa. İnşallah, hepsine göndereceğim.

Bu kitaba bakarken, o profesörlere bakarken, bizim gençler de uyansınlar yahu! “Avrupa bunu yaparken, biz niye duruyoruz?” diye. Gençler sevinir, kıskanırlar, onları okurlar inşallah.

Oku şimdi.

Bunların her ikisi. Hem bizimkileri uyandırıyor. Hem de Avrupa’ya şamar atıyor.

Çünkü biz verdik onlara ilmi, şimdi de biz ihtiyaç duyduk. Biz onlara muhtaç olduk. Oradan ilim alıyoruz. Çocuklarınız hep Avrupa’ya gidiyor.

Resûlullah Efendimiz’in (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) Miracı

Bir dakika…

Bütün Peygamberler, kimi ilham ile kimi rüya ile dolaşıyorlar hep. Miraç yapan az. Peygamberlerden hepsi miraç yapmamış, yani kimi rüya ile gelmiş. En büyük İbrahim (Selam Üzerine Olsun), işleri hep rüya ile görmüş. İsa (Selam Üzerine Olsun) gene öyle.  

En büyük dedim de aklıma geldi. Fakat peygamberlerin hepsi, kendi haliyle, doğuş olarak, miraç olarak, her neyse; rüya olarak, Cenab-ı Hakk’ın huzuruna, sedasına nail olmuşlar. Hallerini arz etmişler. İnsanlığın halini arz etmişler. Allah’tan merhamet, şefkat, dilemişler. O kavme, o millete, o peygambere ne lazımsa. Allah ona göre ihsan etmiş.

Resûlüne: “Sevdim seni.” Allah, peygamberine diyor: “Başka diyeceğin var mı? Bir şey var mı? Sana bir hediye, bir şey vereyim mi?”

Yani her biri, birer hediye istemiş. Yani bütün peygamberler.

Bir rivayete göre, ismi sayılan yirmi sekiz. Yirmi sekiz; fakat, “Biz yüz yirmi dört bin peygamber halk ettik.” diyor. Yirmi sekiz bin. Nereye gelmiş, nereye gitmiş? Ne zamanlar zuhur etmiş? Onu yaratan Allah bilir.

Şimdi biraz meydana çıkarıyorlar. İşte efendim. On beş, yirmi, otuz milyon, kırk milyon sene evvel, bu dünya var mıydı? Bir şeyler çıkarıyorlar, haber veriyorlar. Hepiniz işitiyorsunuz. En sağlamını Allah bilir.

Bu peygamberlerin hepsi, bir iltifat istemişler Cenab-ı Hakk’tan. Sonu Hz. Fahri Kâinat Efendimiz’e gelerek, bütün insanlığa müjde olarak.

Öyle bir dar zamanda miracı yaptı ki, öyle bir sıkıntı zamanında miraç yaptı ki Allah’ın Resûlü (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun). Halis’imi yanına aldı. O gece Taife’e gitti. Taife’nin beylerine, onlara bir şey yazacak. Kendine yardımcı: “Allah’tan aşağı iman edip geldim.” diye. Allah’tan aşağı iman edip kendine.

Taife’nin havası çok serinmiş. Bağ bahçe, havası iyiymiş. Beyler hep oraya gidiyor.

Diyorlar ki: “Mekke’den bir Peygamber zuhur etmiş.” Yahu kimi: “Yalancı.” diyor. Kimi: “Geçer.” diyor. “Biz bu işi anlayamadık, sizin haberiniz var mı?”

Peygamber Efendimiz’e (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) soruyorlar. O beylere diyor ki: “O müsaade ederse, Allah’ın izniyle! O Peygamber benim.” diyor. “Sizin ayağınıza geldim.” diyor. “Sizi size bildirmek için, size geldim.” diyor.

“Sen buraya da bir fesatlık düşüreceksin.” deyip kovmuşlar. Kovulduktan sonra çocuklar, gençler, tenbih edilmişler. Arkasından koşmuşlar taş ile….

O yanındaki Halis’i… O tarafa dönüyor. Taş ona değiyor. Oradan geliyor. Taş ona değiyor. Büyük bir yara almış. Çok büyük yara. Kan içinde uzaklaşıyorlar. O çocuklardan uzaklaşıyorlar. Ama yara bere içinde.

Bakıyor bağların içinde, bundan bir kere daha bahsettik, ufacık bir su çıkıyor. Bir su akıyor. O suyun üzerine oturuyor, ama halsiz Allah’ın Resûlü. O yaraların içinde bir abdest alıyor. İki rekât şükran namazı kılıyor ki Allah bunlardan bizi korudu, ölmedik diye.

Yani, “Bizi korudun, fakat bunların çocuklarını, bunların gençlerini bize ümmet et.” diye dua ediyor. Yine merhamet ediyor onlara. Yanındaki Halis’e de diyor ki Allah’ın Resûlü: “Bizim şu halimize bak.” Gene onlara dua ediyor. Yine merhamet ediyor onlara. “Onlar bilmezler. Eğer bilseler senin elini, ayağını yıkarlar, suyunu içerler.” diyor. “Bilmezler.” diyor. “Onların kusuruna biz bakmayız.” diyor. “Daha bunlara benzer bize ne eziyetler yapacaklar.” diyor.

Bir papaz da bağda onları görüyor, taşlanırken görüyor. Suyun başına gelişlerini görüyor. O da yanaşıp suyun başına onları dinliyor.

Papaz çok okumuş, fakat düşmüş o memlekete. Parayla iki beyin bağlarına bakıyor, bekçi yani. Onları öyle işitirken, halsiz görürken, bağın birisinde üzüm zamanı, iki salkım koparıyor. Alıp getiriyor. Suda yıkıyor. Birisini birisine, birisini birisine veriyor.

Allah’ın Resûlü diyor ki: “Sana teşekkür ederim. Bize üzüm getirdin. Bağ senin mi?”

“Yok, ben bağın bekçisiyim.”

“Öyleyse.” diyor, “Biz üzümü yemeyiz.”

Papaz: “Öyleyse müsaade alayım da, geleyim,” diyor.

“Peki.” diyor Resûlullah Efendimiz. “Git, müsaade al, gel.”

Şimdi mal sahibi iki bey, kardeş. Malı ayrı, bağları ayrı.

Papaz onlara diyor ki: “Ben İncil’i okudum, Tevrat’ı okudum. Her haliyle yaptım. Birisi geldi. Bu eziyet ile… Taşlanmışlar, kollarına, arkalarına gelmiş. Bizim bağın orada abdest aldılar.” diyor. “Bizim için dua ettiler. Bu ahir zaman Peygamberi Muhammed (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun). Gelecekti, ta kendisidir! Gelin kaçırmayın!” diyor. “Gelin, görün. Kaçırmayın, iman edin!”

Papaz, bekçi, diyor beylerine. Onlar alay ediyorlar.

Diyor ki: “O ahir zaman Peygamberi, bir gün gelir ki hakim olur. Yazılı Tevrat’ta, İncil’de.”

Beyleri: “Gelince bizi unutmasın, böylece selâm söyle. Üzümü ne kadar götürürsen götür.” diyorlar.

Geliyor, iki salkım daha koparıyor, getiriyor.

Diyor ki: “Müsaade aldım. Beylere de senin Hak Peygamber olduğunu söyledim. Alay ederek dediler ki; bizi unutma.”

“İnşallah unutmayız.” dedi Peygamberimiz. Bak, “İnşallah unutmayız.” Fakat ne? Geçiyorum.

Zaman geliyor, Taife’yi alıyor. O beylerin ismini unutmamış Allah’ın Resûlü. “Onları öldürmeyin, bağları harabe etmeyin, sularını harabe etmeyin, kadınlara dokunmayın, gençleri öldürmeyin.” diye emrediyor. O mesele orada bitiyor.

Resûllullah Efendimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) Halası’nın Evinde

Şimdi bir yerden bir iltifat var mı?

Herkes bir iltifat bekliyor Cenab-ı Hakk’tan. Peygamberler…

O gece, o yaraların içinde halasının evine dönüyor. Ümmühan’ın evine. Miraç gecesi, hepiniz biliyorsunuz. O halasında miraç etti. Geliyor gece halasının evine, Ümmühan’ın evine. Kapıyı çalıyor. Halası kapıyı açıyor ki; yeğeni Muhammed (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun). Allahümme salli ala seyyidina Muhammed!

“Yeğenim, canım sana feda olsun.” diyor. “Hayrola, nedir?” Halası diyor.

“İçeriye girelim de konuşalım.” Girmişler, içeride bir hasır var. Üzerine oturmuşlar.

Halası da: “Böyle geçin, böyle, oldu.” diyor. “Karnınız da açtır; ama, Allah bilir ki evde bir şey yok size. Canım, ciğerim, yeğenim.” diyor. “Size verecek bir gıda… Karnınız da açtır, o kadar dolaşmışsınız.”

Allah’ın Resûlü, “Ziyan yok. Allah bizi doyurur.” diyor.

Halis gene bayılıyor. Kendinden geçiyor. Hasırın üzerine düşüyor. Kendinden geçiyor.

Halasına: “Bir abdest daha tazeleyeyim, suyun var mı? Bir su getir.” diyor. Abdestini tazeliyor. O yara içinde, o sıkıntı içinde miraç yapıyor.

Halası Ümmühan! Hepsine canım feda, canım feda olsun!

O hanım Allah’ın Resûlünü muhafaza ediyor. Halasına giderken de kelimeyi şahadet getirmemiş, daha getirmemiş. Halası!

Bir rivayete göre kendi kardeşinin zırhı, bir rivayete göre kocasının zırhı, hani ok işlemesin diye. Zırhı giyiyor, kılıcı da çıplak eline alıyor.

“Muhammed!” diyor. “Sen rahatına bak, üzülme. Bu halan sabaha kadar sana bekçilik yapacak.”

Evin etrafında dönüyor. Çifte kılıçla dolanıyor!  

Bir ziyan gelmesin kendine, zaten alacağını almış, yara bere içinde.

İşte o gece miraç yapıyor. O sıkıntı içinde kalıyor. İki rekât ibadet yapıyor. Şükran namazını kılıyor, dua ediyor.

Hepimiz için inşallah! Biz de o duanın içindeyiz. Bin dört yüz küsür sene, o batını yapıyoruz. İsmiyle zikrediyoruz. O’ndan uzak değiliz inşallah! Allah’ın izniyle, O’nun müsaadesiyle! Hayrımızı kabul etsin, duamızı kabul etsin. Şükür Allah’a!

İşte o gece, o gece miracı malumunuzdur. Hepiniz biliyorsunuz. Elhamdülillah. Mirac-ı Şerif’i, Mirac-ı Nebi’yi yapıyor.

En Üstün Hediye: Kulluk

Allah diyor ki: “Ya Muhammed!  Bize gelen giden kardeşlerin, her biri bir şey istedi. Biz de iltifat olarak, ona iltifat olarak bir hediye verdik. Yani sonunda, senin de bizden? İstediğin bir şey var mı?” diyor. “Kulum!”

“Sen Rabbimsin! Ben kulluğumla iftihar ederim. Beni kulluğuna kabul et. Ettiğinden dolayı seviniyorum. İftihar ediyorum. Daha ondan büyük hediye var mı? Ben ne isterim senden? Huzuruna geldim. Konuşuyorum.”

Diyor ki: “Senin aldığın hediye, kulluğunla iftihar. Hepsinden üstün hediye.”

Allah cümlemizi şefaatine nail etsin!

Bunu unutmayın iyi mi?

Ümmühan’ın evinde, halasının evinde miracı yapmış. Unutmayın!

O kadar gücü, kuvveti sabit ki; Allah’ının Resûlünün. Allah’ının indinde, Allah’ının huzurunda duasının, sözlerinin makbul olduğundan dolayı, bak bin dört yüz küsür senedeyiz, bin dört yüz küsür seneden gelen biz, bizler… Tabiîn, tabiînin tâbilerindeniz. Biz bin dört yüz sene, aynı saat, kabul ediyoruz. Elhamdülillah! İnancımız, imanımızla. Aynı saat, aynı dakika kabul ediyoruz. Elhamdülillah! Ve seviyoruz, görmek istiyoruz. Öpmek istiyoruz. Ricamızı yapmak istiyoruz.

Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve Eşhedü enne Muhammeden Abduhu ve Resûluhu!

Bin dört yüz küsür seneden sonra biz, hakiki kulları, Allah’ın kulları, Peygamberin son ümmeti, aynı saat, aynı dakikada kabul ediyoruz. Buna şükredelim. Şükran namazını kılalım. İki rekât. Ben her zaman söylüyorum. Hamdü Sena edelim yani.

Evet buyurun. (İnsan ve iman okunuyor.)

Elhamdulillah. Amenna ve Saddakna.

En üstün hediye, O’na kulluk etmek. Hep söyledim, mümkün mertebe. Mümkün mertebe!

Bismillahirrahmanirrahim Ne İçindir?

Ufak hadis kitapları var. Büyük para vermeyin. Ufak hadis, hiç olmazsa yirmi otuz tane, yüz tane hadis öğrenelim. İnşallah! İnşallah, ezberimizde olsun. On tane olsun. Bize faydalıdır. İnşallah!

Akşam saat dokuzdu. İmam hatip okulu öğretmenlerinden bir genç ve üç beş arkadaşı, belki altı tane. Tanımadım. İçeri girdim. Kapıyı açtılar. Gece.

“Hoşgeldiniz. Ben yatıyordum.” dedim. Metin masaj yapıyordu. Dizim ağrıyordu. Kalktım, oturdum.

“Hoşgeldiniz.”

Dedi ki: “Bir yerden,” hoca söylüyor, şimdi öğretmen, “Senin ismin geçti. Adresi de bize verdiler. Ben de çocukları aldım, geldim.”

“İyi etmişsin. Bir çay getir.”

Bir çay içtik. Onları hoş karşıladım. Yazdığımın hepsini onlara, hocaya verdim. “İşte talebelere dağıt.” dedim.

Şimdi bunlara ilk basamaktan, nereden başlayayım bakalım? Ama çocuklar yirmi yaşında, yirmi iki, on sekiz. O arada hepsi hoca.

Dedim ki: “Hep beraber, Bismillahirrahmanirrahim diyoruz. Elhamdülillah. En küçük âyetten, en büyük âyete kadar. Kur’ân-ı Azimüşşan’ın ilk başından, son âyetine kadar, hepsinde Bismillahirrahmanirrahim geçiyor. Ha! Bir de babamızda, dedemizde, hocalarımızdan, dinimizden öğrendik elhamdülillah!

Her işi tutarken Bismillahirrahmanirrahim. Evden sağ ayağınla çıkarken Bismillahirrahmanirrahim. Hadistir zannederim. Diyor ki: “Evden çıkarken, yani sağ eliyle sanki bir bayrak tutuyorsun, ya bir değnek, ya bir iş tutuyorsun. Sağ eliyle, sağ ayağıyla çıkın dışarıya.” diyor. Melaikeyi Kiram diyor: “Sizlerden akşamleyin bir bayrak verilenler, sabaha kadar selâmet ile evine döner.” Evine, iyi mi?

Şimdi o çocuklara söyledim, ama bir şey söyleyeceğiz çocuklara. Bakalım imam hatip okulunda bir şey var mı, yok mu? Bir şey öğrendiler mi? Dedim ki: “Bismillahirrahmanirrahim’de üç isim geçiyor.” Bismillahirrahmanirrahim.

Şimdi çocukları misal ediyorum. Söyledim ama biz de anlayalım.

“Yani, Rahman’la Rahim isminin, Allah’ın İsm-i Şerifi’nin hikmeti nedir?” dedim. Birisine söyledim, yirmi iki yaşında, şöyle bir düşündü.

“Hikmeti.” dedi, “Rahman sıfatı.” dedi, “Bütün kâinatı, yarattıklarını, mahiyetine almış. Rahim sıfatı hususidir. Peygambere tâbi oluruz.” Biraz izah etti.

“Aferin, beni aydınlattın.” dedim. Bunu biz de söyleyelim. Bilelim yani. Rahman, Rahim sıfatları, aralarını bulalım. Sonra üç ismiyle, Cenab-ı Hakkın ismiyle, yetmiş iki harf mi, yetmiş üç harf Arapça. Yani Bismillahirrahmanirrahim. Bunu da arayalım. Bunu da.

İsmi, Bismillahirrahmanirrahim nedir? Çok sebebi var. Sebebi nedir? Rahman sıfatı ne içindir? Rahim sıfatı ne içindir? Bismillahirrahmanirrahim ne içindir? Bunu arayalım, bulalım inşallah!

Şimdi burada zuhur etti de söyledim. Akşamları çocuğa söylüyorum. Şimdi hepinize.  Kendime de söylüyorum.

Rahman sıfatı kaplamış kâinatı, on sekiz bin âlemi kaplamış. Rahim sıfatı özeldir. Hususidir. Peygamberlere verilmiştir. İkisi de olur inşallah!

İmam-ı Azam Efendi’miz ve Kırk Ruhban

Dostuna mektup yazıyor. O hale gelmiş bir profesör olmuş. Allah’ın varlığını, birliğini, ne vakit, onu da bildikten sonra, dostuna mektup yazıyor. Allah vardır, Bir’dir, yani Allah Kerim’dir. Vardır.

Burada İmam-ı Azam Efendi’miz aklıma geldi.

Bir rivayette, kırk ruhban Bağdat’a İmam-ı Azam Efendimizi imtihana geliyorlar. Alıyor içeriye birer birer. Kahve veriyor.

“Siz kendi aranızdan, bana cevap verecek birini seçin.” diyor. “Bana da müsaade edin, beş dakika. Dışarı çıkıp geleyim, sizi cevaplandırayım.” diyor.

Çünkü kırk kişi. On kişiye sırayla cevap vermek için günler geçer.

“Bir kişiyi seçin, cevap vereyim.” deyip, çekiliyor gidiyor. Bir odada oturuyor.

“Allah’ım! Bunların şerrinden beni koru.” diyor.

Oturuyor orada. Kitabını eline alıyor, okuyor. Yarım saat geçmiyor. İçerde sıkılmaya başlıyorlar.

“İmam kaçtı.” diyorlar. İmam-ı Azama… “Bize cevap vermeyeceğini anladı, kaçtı. Kaçtı, gitti.”

Beş on dakika daha geçiyor. Bakıyor ki sıkıştılar, “Selâmun Aleyküm, Aleyküm Selâm.” diyor, oturuyor.

“Yahu!” diyor, “Kusura bakmayın.” Hiç ötekilere cevap bırakmıyor. Fırat nehri evinin önünden geçiyor. Evinin önüne yakınmış.

“Fırat’ın kenarına gittim. Bir elimi yüzümü yıkayayım, bir abdest alayım dedim. Baktım Besni tarafından bir gemi. İçinde hiç kimse yok, dumansız. Orada bir öyle bir böyle, dolambaçlı gidiyor.” Yılan yolu yani, Fırat öyle geliyor. “Büyük bir gemi, içinde kaptanı yok. Fırat’ta öyle gidiyor. Hiç insanı yok, dumanı yok. Besni tarafından geldi, yukarı gidiyor. Ona bakarken geç kaldım. Hayret ettim.” diyor.

Gemi nasıl kendi başına gider, yani insan yok, dumanı yok? Nasıl gider? Hepsi gülüyorlar.

“Ya İmam! Öyle bir söz söyledin ki hiç olmadı. Bu yolda. Fırat’ın, bu dolambaçlı yolunda. Nasıl gemi kendi başına gider? Bir tarafa çarpmadan, bunu kabul ediyor musun?

“Tabi yahu!” diyor.

“Alaylı şekilde bize söyledin bunu.”

Yok, hakikatine söyledi! Âyet-i şerif, bir hadis-i şerif.

“Siz!” diyor. “Bu bir geminin, Fırat’tan geçmesini kabul etmiyorsunuz?”

“Evet, etmiyoruz.” diyorlar.

“Allah, on sekiz bin âlem, Kur’ân’da geçer.” diyor. “Nasıl kendi başına bu aylar, bu güneşler, bu küreyi âlem, küreyi arz döner?” diyor.

 Bir gemi… Böyle, yolunu çıkaramıyorsunuz. Dumansız, kimse yok. Allah’ın yarattığından, âyet ile okuyor.

“Bana cevap verecek kimse var mı?”

“Ya İmam!” diyorlar. “Sana cevap verecek hal bırakmadın. Kusurumuzu affet. Hak ile Hakkına razısın.” diyorlar. Müsaade istiyorlar, dışarı çıkıyorlar.

Burada bir kelime geldi. O aklıma geldi. Şimdi nereye müracaat edecektik.

İmam-ı Azam. Bugün profesörlere misal getirdim. Yani, hani bir mektup, dostuna yazdı ya, orası aklıma getirdi.

Devam… (İnsan ve iman okunuyor.)

Tabiatta ne çıkar? Tabiatı yapan O!

Bunlar hep yüksek profesörlerdir. Şimdi bunu İngilizce bastık, çok bastık yani. Allah razı olsun.

Kendi adamlarını görseler. Kur’ân’a iman etsinler. Kendi adamlarının, profesörlerinin yazılarını görseler. Harfiyle ispatıdır. Lâ ilâhe illallah, Muhammed Resûlallah, desinler inşallah.

Bizim için de! Bu gençler için, bizim için de. Avrupa’daki profesörler, hepsi Kur’ân’ı tasdik etmişler. Bakıp: “Biz ne duruyoruz? Hiç olmazsa okuyalım.” desinler.

Ya, iki taraflı yanaşalım. Onun için bunu çok sevdim. Evet… Okumaya devam.

İşitiyorsunuz, değil mi?

Hepiniz okuyacaksınız inşallah. Şimdi okuyalım, dinleyelim. Ondan sonra herkes kendi evinde okusun, başkalarıyla. Haber verelim inşallah. Hu!  Hiç olmazsa okunuyor.

Bir ot, yumuşak bir ot, kazmaların delmediği, toprağı delen ufacık bir ot. O kuvvet, kudret ile işliyor. Asfaltların, taşların içinden çıkıyor.

Hikmet bunlar. Hikmeti aramış bulmuşlarsa nereden bulmuşlar? Kur’ân’dan bulmuşlar. Buradan bulmuşlar. Kendi ağzıyla bize satıyorlar. Sonunda gelecek inşallah, evet. Zira otu Allah yaratmıştır. Amenna ve Saddakna.

(Okunuyor…)

Her Zerreden Gelir, Enel Hak Narası

Bir dakika… Niyazi Mısri adında bir âşık var. Bilen bilir. Bilmeyen öğrenir inşallah. Onun divanı var, alın inşallah. Çok tasavvufi, çok hoşuma gidiyor. Sizin de hoşunuza gider. Şimdi burada diyor ki: “Her zerreni...” Niyazi Mısri Hz. Kur’ân’dan almış. Beyt ile bize söylüyor. “Her zerreden gelir, Enel Hak narası.” İçine bakarsın, Hakkın sesi gelir. İki kanatlı bir zayıf kelebeğe bakarsın, Hakkın sesi gelir.

Ne diyor, her zerreden gelir. Enel Hakk. Hakkın sesi gelir. Hakkın yarattığı, Hakkın mahsulüdür.

(Okunuyor...)

Her şeyi mükemmel bir hale koymuş. Birbirinize bakın...

Hele şu üzerindeki kaş, Amenna ve Saddakna. Hele burnunuza, hele ağzınıza bakın. Yani birbirisine bakarken, Allah’ın varlığını bilin.

Keşif edemeyiz. Allah bilir. Birbirinize bakın.

Amenna ve Saddakna.

Kendini görmüyor. Bir defa kendini inkâr ediyor.

Allah’ın varlığı inkâr edilmez. Ama bir aynaya bakıp da kendine bir bakıverse, inkâr edemez. Tamam, evet…

(Okunuyor…)

Güneş gibi meydana çıkmış Kur`ân! Güneş gibi… Doğuş yani, doğuş…  Amenna ve Saddakna!

Ümmî Değil, Umman Diyelim.

Bir dakika… Mevlitte geçer, bazı kasidelerde geçer. Peygamber Efendimiz’in (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) üzerine. Hani, “Muhammed okumamış” diye. Aklıma getirdi, ümmi diye geçer. Mevlitte ümmi, her yerde ümmi diye geçer.

Ben O’nun izniyle, Onun müsaadesiyle size bir şifre vereyim. Ümmi demiyorum, dikkat edin! Umman diyorum! Yani deniz manasına, inşallah.

Siz de hepiniz böyle deyin. Ümmi zamanı geçti mi, Umman içinde Umman! Yeri göğü yazılı. Ümmi olur mu bu? Ama doğrudur. Buradaki geçen söz doğrudur; ama biz O’na Umman diyelim. On sekiz bin âleme. Ya!  Amenna ve Saddakna.

Avrupa Kur’ân-ı Azimüşşan’ı Endülüs’ten Aldı

Her şey iyi, bunu, burayı hepiniz ezberleyin, Peygamber Efendimiz’i.  (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) Hepsini ezberleyin. Filozof, Hatip, Peygamber, Kanun Koruyucu, Savaşçı, Fikirlerin Fatihi, akla uygun inançların soyut dinlerin yenileyicisi… Dünyevi, hepsini ezberleyin, burayı ezberleyin.

Şimdi bir şey geldi. Bu adam mesela, Fransız, Hristiyan bu adam, Kelimeyi Şahâdet getirmiş. İçinden getirmiş. Ama içinden geçirmiş ki bunu yazıyor. Sorsalar bize, bu adam Müslüman mı, Hristiyan mı? İman etmiştir Elhamdülillah. Müslüman, deriz. Böyle kimseler, o içinden getirmiş ki; bu methu senayı yapıyor Peygambere Efendimize. Evet, devam…

(Okunuyor.)

Amenna ve Saddakna

Allahümme Salli Ala Seyyidina Muhammed.

Bir daha söyleyelim. Müslüman âlemi, bizler, yani bizler bunlara bakarken utanalım. Biz Müslüman iken böyle bir şey yapamıyoruz. Beş dakika huzurda duramıyoruz. Namazda hemen, sanki bir yük sırtımıza atıyoruz.

Hem Avrupa’ya şamar, hem bizim Müslümanlara şamar. Çok hoşuma gitti, kusura bakmayın. Sizin de hoşunuza gider inşallah.

Bütün Avrupa’ya yayın yapacağız. Kimin? Allah’ın izniyle, Habib-i Kibriya’nın müsaadesiyle. Siz de burada birbirinize yayın yapın. Bu büyük bir vesikadır. Evet...

(Okunuyor.)

Aynı emir, bin dört yüz küsür seneden bugüne aynı tatbikat var. Yunanistan’a bak, din kardeşlerimize eziyet var. Rusya’da eziyet var. Din adamları, kiliseleri, harıl harıl İstanbul’da, Ankara’da vaazı nasihat yapıyorlar kendi dinlerini. Kendi aileleri, talebeleri, okulu, hiçbir şey demiyoruz. Aynı saat...  

(İnsan ve iman okunuyor.)

Avrupa Kur’ân-ı Azimüşşan’ını, kitabı, hep Endülüs’ten aldı götürdü. Ta bundan üç yüz, dört yüz sene evvel Endülüs’ten aldı götürdü. Şimdi bize satıyor. Talebemiz orada ders görüyor. Bu kadar geri kaldık. Siz gençler çalışın inşallah. İyi mi?  Yine ilmimizi getirelim, biz onlara verelim inşallah.

(Okunuyor.)

Kur’ân-ı Kerim Allah kelâmıdır. Resûlullah (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun), Allah’ın son elçisi! O iki âyet hepinizin malumudur. Nur dağında, Cebrail vasıtasıyla geldi: “Oku!” Evet. Âmin.

Allah’ın Rahmeti ve Bereketi hepinizin üzerine olsun. Hepinize teşekkür ederim. Hepiniz Allah’a emanetsiniz.

Bunu yine bastırıyorum hepinize vereceğim. Çok okuyalım. Âmin.

Hüvel Evvel, Hüvel Ahir, Hüvel Zahir, Hüvel Batın,  külli ümmet-i Muhammedin, cümlesine, geçmişleri ruhlarına, hayatta olanların sıhhati selâmetine,  Allah rızası için, lillahil Fatiha!

Biz ve bizden evvel gelen, Hz. Âdem’den ve bizden sonra gelecek, bilin ki elhamdülillah hepiniz biliyorsunuz, bir hakikatin peşindeyiz inşallah.

Hepsi Kur’ân-ı Azimüşşan’da mevcut olaylar bize bildirilmiştir. İlk evvelinden Âdem’den (Selam Üzerine Olsun) ve sonra Resûlullah’a (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun) kadar, dört kitap inmiş, yüz suhuf. Hepsini Kur’ân-ı Azimüşşan kendinde toplamış, kabul etmiş, benim malımdır diyor.

Biz bir hakikatin peşindeyiz. Hakikati nerede olursa, evde olur, çarşıda olur, otobüste olur. Nerede olursa olsun. Hakikati güneş gibi, daima izah edelim inşallah.

Allah hepinizden razı olsun. Hepiniz Allah’a emanet olun. Bu geçirdiğimiz günlerden, bizden sonra gelen de geçirsin inşallah. Memleketi, milletimizi Allah düşman şerrinden korusun, bütün ümmet-i Muhammed’i, ümmet-i Muhammed’i! Hariç kalanlara, onlara da inanç, iman versin de birbirimizi kırmayalım.

Birbirinizi uyandırın, durmayın! Hadi güle güle. Ya Allah!

Ondan almayanlar alsınlar, iyi mi? Öptük. Hadi hepinizi öperim!

Hadi, hadi, hadi. Hepinizi öperim.

“Zühuru kâinatı madanısın, ya Resûlullah!”

On sekiz bin âlemden.

Allah’a emanet olun. İyi günler versin.

Hadi gidin işinize bakın.

26 Ocak 1996, Cuma

Hoşgeldiniz ve Aleyküm Selâm.

Hoşgeldiniz. Sefalar getirdiniz, sefalar içinde olasınız.

Allah’ın, Evvel Ahir Rahmeti, Rızası hepinizin üzerine olsun. İnşallah!

Huvel Evvel, Huvel Ahir, Huvel Zahir, Huvel Batın ve Huve alâ külli şeyin Kadir.

Kadir Allah’ım!

Kur’ân-ı Azimüşşan’ın İsimleri ve K Harfi

Kur’ân-ı Azimüşşan’ın bir İsm-i Şerifi, Ümmül Kitap. Bütün, ne varsa kendinde toplamış, Ümmül Kitap.

Bir rivayette de Kur’ân’ı okumamış, bilmemişe ümmî diyorlar. Onların da kitabı cinni- peri.

Bir ism-i şerifi Ümmül Kitap. Kâinatın kitabı. Kur’ân-ı Azimüşşan, kimi okumamış, kimi okumuş.

Bir ism-i şerifi de Kitabı Mübin. Bir ism-i şerifi de Furkan. Yedi sekiz tane ismi var.

Say bakalım kaç taneymiş?

“Kur’ân-ı Kerim, Furkan, Kur’ân-ı Mübin, Ümmül Kitap.”

Sekiz tane ismi var. Fakat hepsi “k” harfiyle rücû ediyor. Kur’ân, “k” harfiyle rücu ediyor. Allah’ın  bahsettiği…

Farsça’da var. Türkçe’de var. “Kafa” diyor. Başa, “kafa” diyor. Türkçe de “kafa” diyor. Farsça da “kafa” diyor. Türkçe, Farsça birbirine yakın.

Kafa

Kafadan bahsettik ya. Baştan, baş! Kafa. Bu da iyi. Zekâ, akıl, bu da iyi. Bunların hepsi kafa içi.

Bugün bedeni üçe böldük. Hakikatte bütün Peygamberler, O ilme vakıf olmuşlar. Bize miras bırakmışlar.

Birisi burada. Kafa dedik de onun için üzerinde duruyoruz. Burada duruyoruz. Birisi de böyle, boğazdan yukarı. Biz namaz kılıyoruz.

Bak burada bir şey geldi. Namaz kılıyoruz. İşte Fatiha-i Şerif, İhlâs.

Acaba iki rekâtı mı kıldım, acaba üç mü kıldık? Dört tamam mı kıldık?

Şimdi doğrudan doğruya Fatiha-i Şerif.

Euzubillahimineşşeytanirracim, Bismillahirrahmanirrahim.

Namaza girerken, sağ ayakla nereye duracağız? Sağ ayakla girelim oraya. Solu yanına getirelim. Sağ ayakla, solu yanına getirelim. Arası dört parmak olsun. Dört parmak.

Birisi demiş, yani Ashaptan: “Sağ ayağın, başparmağın yerinden oynamaması için, ileri, sağ yana gitmemesi için,  eğer abdest bozulmasaydı, başparmağıma bir çivi çaksam. Yerinden oynamasaydı.” Değil mi?

Bu hadis-i şerif değil mi? Buna da dikkat edelim. O da buraya giriyor. Mümkün mertebe, o başparmağı yerinden oynatmayalım. Hep o tarafa dönelim.

Ama bunların hepsi gene, kafadan geliyor. Baştan geliyor. Baş olmasaydı gövde ne yapsın? Kalp olmasa baş ne yapsın? Birbirisine bağlı.

Azamet, Levh-i Mahfuz, Miraç vesaire.  (Boynunu işaret ederek) Feza âlemi, hepsi buradan yukarı. Aşağı yok bir şey.

Levh-i Mahfuz ve  “Gidecek başka Allah yok!”

Levh-i Mahfuz dedim, bir şey geldi. Birisi otuz sene hocasına hizmet etmiş, otuz sene.

Buradan müjde var. Biraz sıkıntı var. Biraz müjde var. Ama güvenmeyelim, biz vazifemizi yapalım.

Bir gün sabah namazının abdestini dökerken, yaz günü böyle, dışarıdaymış. Efendisi dışarı çıkmış. Abdest alıyor. Bir ses gelmiş. Abdesti dökenin, otuz senedir hizmet ediyor. Bir ses gelmiş. Sese doğru bakarken, daha sabah namazı, karanlık. Şöyle yukarı bakarken bir perde açılıyor. Levh-i Mahfuzu görüyor. Açılıyor! Levh-i Mahfuzu görüyor.

Allah cümlemize nasip etsin. Mukaddes makamdır o. Çok mukaddes bir makamdır.

Levh-i Mahfuzu görürken bakıyor ki hocası, şaki defterine yazılı. Hayrihi ve Şerrihi. Otuz sene hizmet ettiğin hoca, şer defterine. Yani cehennem defterine yazılı. Bir daha bakıyor, öyle. Fakat bozuluyor. “Hocanın hali böyle olursa, bizim halimiz ne olacak?” diye çok merak ediyor.

İki gün, gene aynı. Bakıyor ki aynı, sabit. Adam bozuluyor. Hocası, malum.

Hoca gözü açıklardan. Bir hafta sesini çıkaramıyor. Ama bakıyor ki Hasan Efendi kendinden geçmiş. Ne yiyor, ne içiyor. Sapsarı kesilmiş. Hocasının merakından. Ama yirmi dört saati ibadet ile geçiriyor. “Hocam böyle olursa, bizim halimiz ne olacak?” diye adam merak ediyor. Gece yemiyor. Gündüz yemiyor. Uyuyamıyor. Bir hafta, on gün geçiyor.

Hoca bir gün diyor ki: “Oğlum hasta mısın? Oğlum, hasta mısın?  Oğlum, hasta mısın?”  

“Yok efendim.”        

“E, ne ola? Erimişsin gidiyorsun yahu!” diyor.

“Hocam bir şey yok. Ben iyiyim.” diyor.

Ama yüzü gülmüyor. Donmuş artık.

“Bak Hasan yavrum!” diyor hocası. “Otuz, kırk senedir bana hizmet ediyorsun. Eğer doğruyu söylemezsen, hakkımı sana helal etmem.”

“Hocam utanırım.”

“Utanma mutanma yok. Ne varsa söyleyeceksin.” diyor hoca.

“Allah rızası için, Habib-i Kibriya’nın yüzü hürmetine, sana yaptığım hizmeti bir hulusi kalb ile yapıyorum. Senin yüzün hürmetine Allah, bundan on gün, dokuz gün evvel, Levh-i Mahfuz kapısını açtı.” diyor. “Öyle bakıyorum.”

Ama Levh-i Mahfuzu yakın getireceğim inşallah. İnşallah! Hepiniz yukarıya bakıyorsunuz. Ya!

“Sen.” diyor, “Şaki defterine yazılmışsın. Onun için merak ettim.”

“Eğil bakalım!” diyor, eğiliyor. Şöyle kafasına vuruyor.

“Oğlum Hasan.” diyor. “Ben tam bilgiyle Hakka ibadet yaparken, Allah bir gün de o perdeyi bana açtı. Kırk sene evvel. Orada...  Baktım... Ben de bunu biliyorum, kırk senedir!” diyor. “Allah’ın sana açtığı gibi. Efendim, hocam vardı. Onun yüzü hürmetine de bana açtı. Kırk senedir, şaki defterine yazıldığımı kendim biliyorum. Gördüm oğlum.”

Talebe, hoca, mürşidi, ikisi birbirine gözyaşı döküyorlar.

Hocasının aklına geliyor: “Sana söyleyeyim mi?” diyor.

“Buyurun hocam.”

“Gidecek bir kapı daha var mı? Gidecek bir Allah daha var mı?” diyor. “Ömrümüz olsa, yüz sene de olsa, o ismimizi orada hep görsek, gidecek kapı yok. Gidecek başka Allah yok! Biz vazifemizi yapacağız oğlum. Ben buna güveniyorum oğlum.” diyor. “Sen de güven. Bana dua et.” diyor.

Gözyaşıyla karar veriyorlar.

Adam sabahleyin kalkıyor, suyunu hazırlıyor. Suyu dökerken gözü orada ya, bakıyor ki O safi olmuş, şaki defterinden Rahmet defterine geçmiş. Safi… Mağfiret almış.

“Hocam!” derken, ibrik elinden düşüyor yere.

“Ne oldu Hasan oğlum?”

“Müjdeler olsun hocam.”

“Ne yaptın oğlum?” diyor. “Ne yaptın?”

“İsim değişmiş hocam.” diyor.

“Ya oğlum.” diyor. “Allah Erhamerrahimin’dir.”

Hepimiz için inşallah.

“Allah Gafur ve Rahimdir. Allah Kerim’dir oğlum.” diyor.

“Çünkü O’ndan başka gidecek bir yer yok. İsmimiz şakiye geçmişse… Günahkâr olmuşsun, ya bir günah yaptın, ya bir adam öldürdün. Allah korusun, ya bir hırsızlık yaptın. E, bu günah daha benden gitmez. Yok oğlum, öyle bir şey yok. Allah bize vaat etmiş, affı mağfireti var oğlum.” diyor. “Binlerce hadis-i şerif vardır. Binlerce oğlum.” diyor. “Hamdü sena olsun! Ama bu, senin üzüldüğün, on gün merak ettiğin, yemeden içmeden bu dert ile bana söylediğin... Allah, Habib-i Kibriya’nın yüzü hürmetine, senin yüzü hürmetine, bu affı verdi.”

“Yok! Hocam sen bir söz söyledin.”

“Ne söyledim oğlum?” diyor.

““Ondan başka gidecek yer yok!” dedin.”

Allah Kimseyi Şaşırtmaz

Biz vazifemizi yapalım. Eğer günahtan, eğer sevaptan. İnşallah, gene Allah’ın izniyle yapmayalım. Bilerek bir şey yapmayalım. Allah’ın Rahmeti’ni kazanırken, şerre katılmayalım. Güzel bir çay pişirip içiyoruz, biraz da ayran katmayalım. Ayran kattın mı, ne çay içilir, ne ayran içilir. İkisi de bozulur. Hepimiz elhamdülillah, hayra şerre inanırız. Aklımız baştadır. Allah şaşırtmasın. Âmin.

Bak burada hepimiz diyoruz, ben de dedim. Allah şaşırtmasın, değil mi? Âmin. Burada kendi gönlüne göre bak, bir söz çıkıyor. Hepimizin bildiği bazı sözler var; ama söylemesek iyi.

Allah hiç yarattığını şaşırttırır mı yahu? Bak şimdi geldi bu. Hepimizin sözüne cevap veriyor. Allah bizi şaşırtmasın. Allah seni şaşırtmasın.

Yok canım! Böyle bir şey söylemeyelim, söylemeyelim. Allah kimseyi şaşırtmaz. Üzerimizdeki şeytan dediğimiz, nefs-i emmare dediğimiz, o şaşırtır! Allah, herkesi doğru yola davet ediyor. Allah’ın Resûlü davet ediyor.

Bu kelime şimdi, bak hoşuma gitti. Ama arkadan dedi ki; sen yanlış söylüyorsun. Hepimizin kullandığı bir kelime, Allah seni şaşırtmış. Allah beni şaşırttı. Bu çok geçiyor. Bu kelimeyi bir daha söylemeyelim inşallah. Âmin.

Allah kimseyi şaşırtmaz, hidayet eder. Doğru yola davet eder. Birbirine dâhil etmez. Dâhil etmiş, hayrı şerri ayırmış. Daha geçmiş, hayrı şerri ayırmış dedik. Yine aklınızda olsun inşallah. Bu çok mühim bir noktadır.

Zerre Kadar Hayır, Zerre Kadar Şer

Medine’den arabinin biri, mesela Elma dağından kalkmış, Ankara’ya gelmiş. Bu kadar yakınmış, Medine’nin bir kazası.

Ashap, “Allah’ın Resûlü, birisi seni görmek istiyor.” diyor.

Resûlullah Efendimiz: “Alın getirin.” Buyuruyor.

Mescitte oturuyorlar. Selâm ediyor. Oturuyor.

“Nereden geliyorsun?”

“Elma dağından, işte yakın bir kabileden.”

“Kimlerdensin?”

“Efendim bizde kimse kalmadı.” diyor. “Ben kalktım geldim. Mübarek Cemâlini göreyim. Müsaade edersen burada, Medine’de kalayım, gitmeyeyim.” diyor.

Bir kez daha okundu burada, fakat söz şimdi gene oraya geldi.

Allah’ının Resûlü diyor ki: “Çok iyi etmişsin yavrum. Selim!” diyor. “Bunu al, senin misafirin.” Medine’nin yerlisine, “Sen bunu misafir et.” diyor. “Elif, Be cüzünden başla. Her gün buna bir ders ver.” Diyor.

“Peki, Allah’ın Resûlü.”

Namaz bittikten sonra akşamleyin, yatsıdan alıp eve götürüyor. Allah ne vermişse yiyor, içiyor. Bir odada, bir hasır, bir yorgan atıyor üzerine.

“İşte burada yatıp kalkacaksın.” diyor. Hemen o akşam Elif-Be cüzünden başlıyor. Bir hafta, on beş gün, bir ay sonra: “Zerre kadar hayır yaparsan yazılır, o âyette geldi. Zerre kadar şer yaparsan da.”

“Bunu bir daha bana izah eder misin?” diyor.

İzah ediyor.

“Peki.” diyor. “Teşekkür ederim.”

Yatıyorlar. Fakat adam uyumuyor o gece.

Biz de böyle yapalım inşallah. Madem ki Allah’ının Resûlünü seviyoruz, Kur’ân-ı seviyoruz.

Kafa’dan açıldı bunlar. Oradan oraya geçiyorum ama, hepsi de lazım, ince noktalar.

Sabah namazında kalkıp, sabah namazını kılıyorlar. Allah bir şey, ne vermişse yiyip, içip gidecekler. Öğle vakti, evi uzak. Yine bir ders veriyor.

Diyor ki: “Müsaade edersen ben daha okumam.”

“Hayrola ne oldu?”

“Ben sabaha kadar uyumadım.” diyor. “Ben zerre kadar, ufacık bir kıl kadar hata yaparsam amel defterime yazılır mı? Yazılır. Şer yaparsam o da yazılır mı? E, yeter.” diyor. “Ben okumayı ne yapayım?”

Biz hepimiz, öyle okuyalım inşallah. Üniversite biter. Biz Kur’ân-ı Azimüşşan’ı okuyacağız. Hadisi okuyacağız. Öğreneceğiz, durmayacağız. Yani bu ona aittir, yani ona geleceğiz.

“Peki.” diyor. Kalkıyorlar öğle namazını kılıyorlar. Allah’ının Resûlü’nün arkasında. Bir yakın buluyor da ashap, yanaşıyor.

Diyor ki: “Bana verdiğin misafir, şimdiye kadar böyle, bu hale geldik. Akşam bunu verdim. Sabah dedi ki, ben daha okumam.”

Allah’ın Resûlü: “Gel bakalım.” diyor, yanına oturtuyor. “Neden okumuyorsun?”

“Ben zayıfım, ben başkalarının yanında misafirim.” diyor. “Ben kimsesizim, başkaları beni besliyor.” Biraz Allah zekâ vermiş yani. “Akşam bana verilen ders… Bir zerre kadar, bir hayır yaparsam, yazılır mı?”

“Yazılır.”

“Şer yaparsam yazılır mı?”

“Yazılır.”

“İnşallah, Senin yüzün hürmetine söz veriyorum Sana ve Allah’a ki şer yapmayacağım, hayra doğru geleceğim. Sen beni hoş gör.” diyor. “Ben yaşlıyım, bundan sonra okumayacağım.”

Allah’ının Resûlü o kadar seviniyor ki. Bütün, böyle bakıyor Ashab-ı Kirama. Bunun da sırtını şöyle okşuyor.

“Bu kardeşiniz, bu arkadaşınız!” diyor. “En büyük âlimden oldu. Bunun kıymetini bilin, bunun harçlığını verin, bir yer bulun. Bir iş bulun. Çalışsın.”

Şimdi bu hadis-i şerifin mealinde, bu âyet-i şerifin mealinde, hepimiz! Görmediğimiz, daha bilmediğimiz, birbirimize aşina olarak, inşallah! “Zerre kadar şer yapmayacağım.” diye, Allah’a söz vereceğiz. Ve ömrümüzün nihayetine, sonuna kadar, hayır üzerine çalışacağız. Milletimize, hükümetimize, komşularımıza, bütün insanlara muvaffak olacağız.

Allah’a söz verelim inşallah! Ama ilmimize devam edelim, okuyalım. En yüksek derecelere varalım inşallah.

Bu en aşağı derecedir. En aşağı ama en büyüktür.

Zerre kadar hayır, zerre kadar şer. Ufak. Daha birinci âyettedir.

O’nun üzerine Kur’ân-ı Azimüşşan gelecek. Daha bunun temeli sağlam oldu mu inşallah, sonu kolay gelir. Allah cümlemize nasip etsin. Âmin.

Bizi yaratanın, Habib-i Ekrem’in yüzü hürmetine, birbirisinin yüzü hürmetine ve mübarek günlerin yüzü hürmetine! Allah’a, herkes kendi vicdan hissinden, söz verelim! Şerre, günaha, harama paydos edelim. Hayra doğru gidelim.

Levh-i Mahfuz Yakına Gelir

Bu nereden açıldı. Levh-i Mahfuzdan açıldı. Değil mi? Yakın gelecek; geldi! Geldi inşallah!

Levh-i Mahfuz var. Kur’ân’da var. Var efendim! Bütün hadisatın yazılı olduğu yer.  Kâinattaki bütün hadisatı Rabbil Âlemin yaratmış. O’nundur zaten.

Biz ondan hissemizi alalım. Yakına getirelim. Nereye getirelim?

İşte başa getirelim. Kafaya! Buradan yukarı. Buradan yukarıyı fezâ âlemi sayarsak, gavsiyet makamını, Levh-i Mahfuz makamlarını, Allah’ının Resûlünün gittiği makamı, Miraç Makamını, burada sayarsak. İnşallah!

Buradan Levh-i Mahfuza gidelim. Levh-i Mahfuz yakına gelir inşallah.

Ne gelir? Allah’ın varlığı, birliği gelir inşallah.

O kafaya geldi mi? İşte, Levh-i Mahfuz kafaya geldi.

Yedinci katta, Levh-i Mahfuzu nerede bulalım? Allah’ın Resûlü müsaade ederse onu da görürüz inşallah. Bir defa kafamızda yer yapalım.

“Kafa.” dedi Kur’ân-ı Azimüşşan. Ondan bunlar çıktı. Oradan oraya, oradan oraya, oradan oraya. Ama hepsi inşallah, yanlış değil. Âyet-i şerif, hadis-i şerifin meâlidir inşallah.

Hah! Şimdi Levh-i Mahfuzu getirdik yakınına inşallah.

Miraç, onu da yakınına getirdik inşallah. Kafa, baş.

Kafa oraya uygun olsun. Oraya uygun oldu mu, her şey gelir.

Ufak bir şey unutuyorsun, birisiyle konuşuyorsun, bir kelime arasına geldi mi, birisini unutuyorsun. Şöyle bir dakika duruyorsun, bir de baktın mı gelmiş. Getiren kim, götüren kim?

Bak burada. Getiren kim, götüren kim?

Yunus Emre Hz.leri diyor. Ve o makama varan, Levh-i Mahfuz Makamı’na varan hepsine diyor. “On sekiz bin âlemi gördüm. Bir dağın içinde âşıklar, hepsi burada.”

Nedir o dağ? İşte şu kafa! Şu kafayı, oraya uygun yapalım inşallah.

“On sekiz bin âlemi gördüm, bir dağın içinde. Muazzam bir şehri gördüm.” diyor. Muazzam bir şehir yani. İstanbul gibi, Ankara gibi büyük bir şehir. Beş milyar, on milyar nüfus yaşayan bir şehir gördüm diyor. O: “Gördüm şehri, iki direk üzerinde gördüm.” diyor.

Onlar da şu ayaklar. Şehir bu! (Göğsünü, vücudunu göstererek.) O iki direk bunlar. (Bacaklarını göstererek.) Tasavvuf kısmına geçiyor. Şimdi size biraz tatlı, biraz zor gelir ama. İnşallah zamanla hoşunuza gider.

Sonra Beni Ararsınız inşallah!

Sonra beni ararsınız inşallah!

Biraz çalışın. Sonra beni ararsınız inşallah.

“Muazzam bir şehri gördüm iki direk üzerine.” diyor. “Ben hep gördüm.” diyor. “Bir muazzam şehre gittim.” diyor. “Orada bir otele çıktım.” diyor. “Otelin penceresinden, iki pencereden baktım.” diyor. “Öyle yan yana, iki pencereden baktım.” diyor ve “Neye baktım, bir gördüm.” diyor. “Hâlbuki iki pencereden bakıyorum.” diyor. “İki pencereden baktım ve neye baktım, bir gördüm. Nereye baktım bir gördüm.” diyor.

Onu da yakın getirelim. Şu mübarek pencereleri! İşte hah! Şu mübarek pencereleri. (Gözlerini göstererek.) İki taraftan bakıyoruz; ama nereye bakarsa onu görürüz.

İki görmüyor. İki görene şaşı diyorlar. İyi mi? Evet!

Yakına geliyorlar. İnşallah vasıl olursunuz. Dedim ya inşallah!.. Olursunuz. Biraz ileride adım atarsınız.

Bizi ararsınız inşallah.

Ne diyorum? Orada…

Ben daha gitmem, daha buradayım merak etme. (Âmin.)

Aradım, taradım, bir dost bulamadım. Gün akşam oldu.

Bize, birbirimize hasret oluruz inşallah.

Fakat dostu buldum, tez akşam oldu. Bu beşeri vaziyeti, Allah, Nizâmı İlâmı böyle kurmuş. Kimi gelir, kimi gider, kimi?.. Allah!

Bu çok hoşuma gider. Kendimde bir Efendim vardı. Hacı Ömer Efendi Hazretleri. Bunun üzerine. Memlekette. Malatya’da. Bize...  Gittik, gördük inşallah.

Neredeydi O? Tez akşam oldu.

Aradım taradım. Bir dost bulamadım. Gün akşam oldu. Allah! Gün, gün!

Fakat dostu buldum, tez akşam oldu. Bu olan işler. Bunlar.

Fakat hepinizin, inanç ve iman üzerinize olsun inşallah. İnşallah! Habib-i Kibriya’nın yolundan olsun inşallah.

Müracaatımızı Allah’ın Resûlüne Yapalım

Burada bir şey daha geldi. Hepinizin malumu bunlar. Böyle şaka vaziyetinden söylüyorum. Herkesin gönlüne girmesini... Öyle yumuşak yumuşak gidiyoruz. Şimdi bir tarafa gideceğim, gideceğiz.

Bir başbakanı mı göreceğiz, ya bir bakan, ya bir vekili göreceğiz, bir işimiz var. Ama bir öncü lazımdır, o vekili tanıyan birisi lazım. Bizi götürür, o vekile takdim eder. Biz o müracaatımızı yaparız. Bu hepinizin yine malumu.

Hepiniz biliyorsunuz, ama sıkı yapışalım.

Müracaatlarımızı evvel Allah’ın Resûlüne yapalım. O bize öncü olur. Cenab-ı Hakka götürür inşallah.

Peygambersiz Allah’a gitmek çok zor olur. O Levh-i Mahfuz’u toplamak çok zor olur. O’nunla her şey olur. Çünkü O, bütün ümmeti için O miracı yaptı. O dar zamanında, sıkıntı zamanında. Onu izah ettik inşallah. O’na müracaat edersek, O’nun çizdiği yoldan gidersek hepsi olur.

Sevgi Sırrı – Sırr-ı Muhammedî

Orada bir çizgi vardı, aklıma geldi bak.

Kim iyi okur? Bunu sen okursun. Sana kıyamam, hastasın.

O çok güzeldir. “Sevgi Sırrı” işte bu çok güzeldir. İşte o sırrı, Sırr-ı Muhammedi! Çözer inşallah. Kafandaki sırrı gene o çözer. Ve her şeyi çizmek. Çünkü plan, O’nun elinde, Allah’ının Resûlünün elinde.

O’nu çok sevelim. Nereye gidersek O’nunla beraber gidelim.

Cennette bir Kubbe; Kafa

Şu Levh-i Mahfuzu unutmayalım!

Bir şey daha var, daha yakına getirelim.

Yunus Emre bahsediyor. Hakkında hadis var, hadis-i kudsi var. Bilmem âyette var mı, yok mu? İnşallah cümlemize nasip olur. Lâ İlâhe İllallah Muhammeden Resûlullah, diyenlere nasip, demeyenlere de inşallah! Onlara da dedirtsin. O ki âdemoğludur, hepimiz kardeşiz.

Cennette bir kubbe varmış… Cennette bir kubbe varmış. Dört tane ırmak çıkıyormuş. O kubbenin mahiyetinde. Dört tane. Ne yukardan birbirisine karışıyor, ne aşağı inerken, ayrı ayrı gidiyor. Kubbe!

Allah, O Kubbe’yi cümlemize nasip etsin. Âmin.

O bal şerbetinden, o sütten. Yani dördünden, ayrı ayrı ne akıyor?

Bal, süt, gözle, Kevser. Dört tane ırmak. Bir de su. Dört tane ırmak.

Bugün kafadan bahsettik. Zaten bize lazım olan kafadır.

Bu dört ırmak, acaba Cennet-i Alâ’dan mı?

Kabul, Kuddusi! Âyet, hadis var.

Bak yakına getirelim. Yahu götürmeyelim, toprağa gömmeyelim!

Birisi gözyaşı, kafadan geliyor. Ayrı bir makamdan geliyor. Birisi kulak, acı. Birisi burundan geliyor, tatlı. Sümük. İlahi çocuklar yalıyorlar, tatlı olduğu için yalıyorlar. Havzı Kevser de, şu mübarek dil, şu ağız, havzı ağız. Şimdi Kubbe var. Amenna ve Sadakna.

Âyet ile hadis ile tespit. Büyükler görmüş, tespit etmiş. Fakat yakına getirelim. Bu Kubbe’ye hâkim olalım. İyi mi?

O dört ırmak bu kubbede var, aynı kubbeden çıkıyor. Ama, yolları ayrı ayrı. Göz ayrı, kulak ayrı, burun ayrı, tatları da ayrı.

Mübarek olsun hepinize.

Allah rızası için, Hüvel Evvel, Hüvel Ahir, Hüvel Zahir, Hüvel Batın ve Hüve alâ külli şeyin Âlim, Kadir! Ve Ma Erselnake İlla Rahmetellil Âlemin! 

Habib-i Kibriya’nın, O’nun yüzü suyu hürmetine, El Fatiha!

Şimdi hep Levh-i Mahfuzdan bahsettik, O Cenneti Alâ’nın, O Kubbesi’ni getirdik. Hepsinin Kafa’sını koyduk.

Bunları unutmayın buradan çıkarken. Yahu yiyin, için, keyfine bakın, ama yahu!.. Kubbeden çıkıyor, akıyor. Ayrı ayrı.

Kalbten Yukarı

Bir şey daha vardı, unuttuk geçti.

Hakkınızda hayırlı olsun inşallah.

İnşallah unutmayalım. Yani bugün “kafa”dan bahsettik, Levh-i Mahfuzdan, hepsinden yakın getirdik. Şu kel Kafa’ya koyduk. (Başını göstererek.)

Herkes kafasına razı olsun da!.. Başka bir şey koymayın oraya.

Güzel bir ayrana bir çay boşaltmayın, berbat olur. Bu çok, güzel bir misal. Çay, ayran güzel içilir. Çok güzel içilir. Bak, çayla süt birlikte içiliyor. Ama çayla ayranı karıştırınca, ne o içilir, ne o içilir. Biraz hâkim olalım.

Buradan. (Kalbi göstererek.) Yukarıya inşallah. İnşallah!

Ondan sonra gene kalbe inelim. Şimdi kalb olmasa, aklıma geldi, kalb olmasa burası (kafa) ne yapsın? Ama burası olmasa? Kalb bir filde de var. Bir balık en büyüğü, bir karıncada da var. Ama ismini fil koymuşlar.

Birbirini takviye edelim. Biraz akl-ı selim, kalb-i selime rücu edelim inşallah. Şuradan (kalbden) yukarı kıymeti başka, göbekten yukarı (kalbe kadar) oraya kadar kıymet başka. Aşağıda (göbekten), işte dünya. Gördünüz, masiva, dünya. Bu da oraya yarar. İşte bütün vücuda bir ettir. Göbekten aşağı ne var? Oradan şehvet çıkıyor, oradan pislik çıkıyor. Her şey oradan çıkıyor, ama buradan (kafa) giriyor. Oraya girene kadar dünyayı, mâsivayı seviyorlar. Burada da kalb olduğu için orta kısmı seviyorlar. Buradan yukarı (kalbten) Levh-i Mahfuzu seviyorlar, inşallah. Allah hepimizi muvaffak etsin. Kalb-i selim etsin.

Ya Allah! Allah razı olsun. Allah’a emanet olun.

Akşamleyin iftarı yaparken, teravih namazımızı kılarken, yatağa girerken unutmayalım. Bunların hepsini bir devr-i daim yapalım, inşallah.

Ki oraya yazılsın, unutmayalım. Oraya yazılsın inşallah. Ya Allah!

Hadi görelim.

Allah’ın Mülkü’nden Dışarı Bir Yer Yok

Kimse gitmek istemiyor. Bir şey geldi, söyleyeyim de öyle gidin.

Hacı Feyzullah Efendi, milli davasında Osmanlılar ağlarken, Allah onlardan razı olsun! Bir Nakşi tarikatından, Hacı Feyzullah Efendiyi, muhacirlerle beraber İstanbul’a, Edirne kapısına getirmişler. Kış gelmiş serin serin yağıyor.

Başına bak. Şimdi gene kaçıracağım sizi.

Kış gelmiş soğuk. Dört, beş tane çocuğu var. Bir yatak. Hepsi çadırda.

“Yahu, bunlar bizi unuttu.” demiş. “Kalkalım bir gezelim.” diye, Beyazıt’a kadar gelmiş. Orada bir dergâh bulmuş. Mevlevi dergâhıymış. Kapalı, mühürlemişler. İnmiş aşağıya bakmış ki her şey muntazam.

Sormuş esnafa: “Nedir bu?” diye.

“Vakıfa ait, kapalıdır.” demişler.

“Ayıptır, bir Mevlevi dergâhıdır.” demiş.

Esnaf: “Vakıflar. Kapalıdır. Mühürlediler. Tamam mı?”

“Tamam. Ya dikkat et!” diyor. “Gene kafan vurur.”

Ha! Kendi kafasına ihtiyacını, mihtiyacını görüyor.

Doğru gidiyor, hemen bir tekerli araba buluyor. Doğru geri geliyor. Anahtarı kırıyor.

Hanıma diyor ki: “Sen o tarafı süpür, ben şu tarafı süpürürüm.” Bakıyor ki mutfak yeri ayrı, zikir yeri ayrı, namaz kılacak yeri ayrı bir dergâh.

“Allah’ım!” diyor, “Sen bilirsin, beni buradan atma.”

Yerleşiyor. Beş altı gün sonra, memurlar oradan geçiyorlar.

“Kim?”

“Bir hoca geldi, açtı, girdi içeri. Beş altı gündür içeride.”

Geliyorlar. “Yahu ne yaptın sen?” diyorlar.

“Valla ne yapayım. Çoluk çocuğu gördün, soğuktan öleceğiz. Ben de bir vatandaşım.” diyor. “İşte burayı boş buldum, geldim.”

Hemen çıkarıyorlar hepsini dışarı. Gene kilitliyorlar, mühürlüyorlar.

“Bir daha elleme iyi mi? Bak ceza görürsün.”

Üç defa kırıyor. Onlar giderken oturuyor. Kıralım şu nefs-i emmareyi yahu! Sana hayır olur, inşallah.

Şeyhül İslam’a haber veriyorlar.

“O adamı alın getirin.” diyor.

İki memur geliyor. Polis, alıp götürüyorlar.

Şeyhül İslâm diyor ki:

“Falan yerdeki vakfı kıran sen misin?”

“Benim.” diyor.

“Niçin? Sen kanunu tanımaz mısın?”

“Tanırım yahu. Ben de bir vatandaşım.”

Hiç Şeyhül İslam’a ehemmiyet vermiyor.

Şeyhül İslâm diyor ki:

“Seni kovarım ha!.. Bak bir daha yer bulamazsınız.

Seni İstanbul’dan kovarım!” diyor.

Gülüyor adam. Gayet sakin adam. Hacı Feyzullah Efendi! Fatih Camii müezzini biraderiymiş.

“Neye gülüyorsun?”

“Efendi çok korktum senden. Ama bir müjde verdin. İstanbul’dan kovarım, dedin. Bursa’ya giderim, İzmir’e giderim.

Ben zannettim Allah’ın mülkünden beni kovuyorsun. Onun için çok üzüldüm.

Beni kovarsan giderim Bursa’ya, İzmir’e, Uşak’a. Bir yere giderim.”

Şeyhül İslam akıllı, kendi söylediğine pişman olur.

Demin buradan bir şey söyledik ya. Allah kimseyi şaşırtmasın, dedik. Ama yanlış söyledim, dedim. Yanlış söyledim. Ama biz hepsini, bunu unutmayalım. Allah, hiç bizi şaşırtır mı? Bizi şaşırtanlar nefs-i emmare, şeytan. Bir daha bu sözü kullanmayalım inşallah.

“Otur bakalım yanıma.” diyor. Hemen bir zile basıyor.

“Bir kahve getirin şu adama.” diyor.

“Yunanı alırken Midilli adasından.” diyor. “Muhacir olarak geldim. Ben orada müslümanım. Burada da müslümanım. Meslektaşıyım. Vatandaşıyım.”

“İlmin var mı?” diyor.

“Biraz.” diyor. “Babam Nakşiydi.”

“Hah! Sen nereye kadar, ne istersen!” diyor. “Var yahu! Otur.” diyor. “Yahu kusura bakma. Biz de şaşırdık.” diyor.

Hemen emrediyor, elli kese altın. O zaman bir kese altın yüz tane, o altını emrediyor.

“Gidin orayı temizleyin.” diyor.

Ona da o harçlığı veriyor.

“Orayı işlet.” diyor.

“Ama ben Nakşiyim.”

O: “Nakşi ile Mevlevi, ikisi birdir.” diyor.

Şeyhül İslam da o vakit ne diyor? “Elhamdülillah, sen bunun ikisini biliyorsun.”

Şimdi akıllı. Bir sarmaş dolaş oluyorlar, öpüşüyorlar.

Namaz Üzerine!

İyi mi? Ya Allah!

Allah’ın Mülkünden dışarı bir yeri yok.

Levh-i Mahfuz, hepsi O’nun içinde. Arayacağımız başka bir şey yok.

Yalnız ilk kitapta yazılı, dedim ki: Namaz üzerine!

Bütün Peygamberlere, ilk Âdem’den son Hz. Fahri Kâinat Efendimize kadar, hepsi namaz ile gelmiş. Bu hem duada da yazılı.

Fakat namazsız bir Peygamber bulun ki oraya gidelim, rahat edelim. Yok!

Muhammedî Yaşayalım

Kalkın, kalkın yahu! İşleri var herkesin. İşi var, daireler var.

Allah hepinizden razı olsun.

Allah, bu dua muhabbetimizi, hepimizi ebedi etsin! Âmin!

İlelebet olsun inşallah!

Bütün insanlık âlemine olsun. Ümmet-i Muhammed’e kutlu olsun inşallah!

Allah’ın rahmeti hepinizin üzerine olsun.

Mübarek günlerin yüzü hürmetine. Allahu Ekber!

Allah’a emanet olun. Allah’ın Rahmeti, Rızası üzerinize olsun.

Hadi bakalım, hasta olmadan.

Allah’ın Resûlüdür, “Ümmetinden hasta olmazlar.” diyor. “Sözümü tutarlar.”

Bizde her şeyi akılla yapacağız inşallah.

Bir meşhur söz vardır. Diyor ki kaşı yaparken gözü çıkartma.

Ya hepimize lazım!

İstanbul’dan bir mürşit gelmişti, bundan otuz sene evvel. Merkez Efendi Hazretlerinin torunundan intisap etme. Merkez Efendi’nin tarikatı varmış. Nakşi oğluyla beraber gelmiş. Doktor Bey aldı getirdi. Yatsı zamanı oturduk, bir geçtik böyle. Tanımam İstanbul’dan oğluyla gelmiş. Doktor da almış bize getirmiş. İki arkadaşı daha vardı.

Kapıdan çıkarken, kapıya kadar götürdüm, dedim ki, ismi Hasan:

“Bu kalp bize lazımdır. Bu kalbi sıkıştırma hemşerim.” Kalbi. Çıktılar, gittiler.

 Sonra Doktor Bey geldi. Dedi ki: “O adam! Benim kalbimi nereden biliyor?” demiş.

Hafi zikre geçiyormuş. Hafi zikre! Ağzı, burnu kapalı ve netice öyle öldü gitti. Rahmet olsun. Doktor Bey aldı, İngiltere’ye götürdü. Getirdi. İki ay Hacettepe’de yatırdı.

Onun için, dikkat edelim. İyi mi?

Zikri, ibadeti, namazı, yemeden, içmeden, her şeyi dikkatli yapalım. Muhammedî yaşayalım! İnşallah.

Hadi, Ya Allah!

Muhammedİ yaşarsak, her şey içinde! Hadi selâmetle.

Hafi zikre başladın mı, misal veriyorum. Kimya dersi, yani insan ne yaptığını bilmiyor.  Bunlar çok lazım. Devam inşallah!

Hadi güle güle. Allah feyzinizi arttırsın.

Hepinizin feyzi bereketini arttırsın inşallah.

Allah’a emanet olun.

Allah’ıma şükürler. Dostlara selâm.

2 Şubat 1996, Cuma

Esselâmun Aleyküm.

Allah razı olsun. Allah’a emanet olun. Hepiniz iyi günlerin yüzü hürmetine görün.

Tövbe Duası

Bugün dedim ki orucun yirminci günü değil mi? On gün kaldı. Yani ondan sonra bir hatim, tövbe istiğfar getirelim, yapalım.

Tövbe istiğfar, arkasından Hatim duası. Evvela, Kadir gecesinden bahsedelim.

 “Bugün Ramazan mübarek ayının yirmisini idrak etmiş bulunuyoruz.”

Geriye on günümüz kaldı. Bunu günde on defa, her namazda yirmi defa getirirsek bir ziyan etmeyiz, kâr ederiz. İnşallah!

“Yani o âyet-i kerimede buyrulduğu üzere, Yüce Peygamberimiz (Allah’ın Selamı Üzerine Olsun): “Siz Kadir gecesini, Ramazanın son on günü içerisinde ve tek günlerde arayın.” buyuruyor. Her ne kadar bazı ulemalar yirmi yedinci gecesi diyorlar ise de, esas bu on gün içersinde, tek günlerde arayın buyuruyor. Yirmi bir, yirmi üç, yirmi beş, yirmi yedi ve yirmi dokuz.

Bu gece malumunuz olduğu vechile, çok mübarek bir gecedir. İçinde Kadir gecesi bulunmayan, bin aydan hayırlıdır. Yani bin ay ki seksen üç küsür sene ediyor. Zaten bir insanın, seksen üç sene ömrü, ya var ya da yok gibidir. Onun için, bu geceyi inşallah ihya edelim. Bu gecede, elimizden geldiği kadar. Kur’ân bilen kardeşlerimiz Kur’ân okusun. Namaz kılsın. Kadir suresini okuyarak mümkün mertebe bu gecede uyumayalım.” Âmin.

Bu gece dediği ama, Kadir gecesi. Yani fakat bu on gün ve gecesi, her gün getirse. Kadir gecesi daha makbul inşallah. Oruca niyet!..

“Şimdi muhterem kardeşlerim, inşallah bu Kadir gecesini ihya eden kullarının zümresine bizleri de dâhil etsin.” Âmin.

“Hakkıyla değerlendiren, onun feyzinden, füyuzatından müstefid olmuş kullarının cümlesine, bizleri de inşallah dâhil eder.” Âmin.

Dışarıda kalmayın, gelin yer var, geçin.

“Muhterem kardeşler. Cümlemiz, tövbe istiğfar devam edelim.

Cenab-ı Hak, bu tövbemizde sabit olanlardan eylesin! Âmin.

Tövbe istiğfardan sonra Euzubillahimineşşeytanirracim, Bismillahirrahmanirrahim ve İhlâs suresini okuyalım.

Hatim duasına dikkat edin. Şimdi dikkat edin. Biz hepimiz bunu okuyabiliriz. İnşallah. Dikkat edin, aynısını hepiniz okuyabilirsiniz.

“Allahu Ekber Allahu Ekber Lâ İlâhe İllallahu Vallahu Ekber Allahu Ekber Velillahilhamd.

Bismillahirrahmanirrahim

Ardından Felak suresi okunur.

Allahu Ekber Lâ İlâhe İllallahu Vallahu Ekber Allahu Ekber Velillahilhamd. Bismillahirrahmanirrahim

Fatiha suresi okunur ve sonunda Âmin.

Euzubillahimineşşeytanirracim Elhamdülillahi Rabbil Âlemin.

İlahi Yarabbi yapılan Hatm-i şerifi dergâhında kabul et.”

Âmin. Yine, El Fatiha!

Allah razı olsun! Bütün geçmişin, Enbiyayı Mürselin, Evliyayı Sadıkın, ümmet-i Muhammedin, O’nun yüzü hürmetine Allah kabul etsin.

Bu Hatim duasını ve hepimiz, herkes elhamdülillah. Üç ihlâs, kul euzu’lar. Fatiha şerifi. Elif, lam, mim. Hatim duasını bilirsen, oku. Bilmezsen, yerine Ayet-el Kürsü okuyun. Allahümme salli, Allahümme barik, kapatın.

Bütün ceddimizi, bütün ümmet-i Muhammedi, anamızı babamızı, dedelerimizi, memleketimizi, sıhhat selâmete hediye edelim. Bunu her gün yapalım inşallah. Elhamdülillah hepiniz biliyorsunuz. Evet!

(İnsan ve İman okunuyor.)

Sıdk ile yanaşalım, sıdk ile okuyalım. Allah’a ve Allah’ın Resûlüne verdiğimiz sözden dönmeyelim. Dönünceye kadar devam edelim. İnşallah! Devam et.

(İnsan ve İman okunuyor.)

Elhamdülillah! Âmin. Cümlemiz. Bütün insanlığa hayırlı olalım. Elhamdülillah. Âmin. Allah’a şükür edelim. Hepimizi, hüviyet cüzdanına bakın, hepimizi İslâm âlemine koymuş Elhamdülillah. Şükür Allah’a!

Evet devam. İnşallah.

“Zümer Suresi elli dördüncü âyette buyrulur: Gönlü Allah’tan gayrına ayırmayın. Azap gelmeden, Rabbinize dönüp, O’na teslim olun.”

Ya! Şükür Allah’a! Elhamdülillah! Âmin.

Kelime-i Tevhid

Bir dakika. Umumi olarak bir tevhid geçiyor. Şimdi de geçti.

Bütün, on sekiz bin âlemin… Allah’ın Kur’ân-ı Azimüşşan’da bahsettiği, halk ettiği… “On sekiz bin âlemi halk ettim.” diyor. Her şey kendi lisanıyla, kendi sesiyle, kendi inancıyla, kendi tevhidiyle. Yani külliyat tevhidin içindedir. Tevhidin dışında bir şey aramayın. Külliyat, on sekiz bin âlemden, Cenab-ı Hak ne ki halk etmiş yaratmışsa, tevhidin içinde devam ediyor.

Tevhidin, Elhamdülillah, en efdâli ve en sonundayız. En efdâli de ümmet-i Muhammed’e nasip etmiş. Elhamdülillah!

Getiriyorsunuz Tevhidi, Lâ! Soldan, kalbten sağa doğru getiriyorsunuz. Çok söyledim. Lâ ilâ, bak önüne geliyor. İlahe İllallah, Muhammeden Resûlullah!

Bu bize, ilelebet, sonu yok. Bu âlemin cümlesine nasip etsin. Sizinle, bizimle, cümlemizi uyandırmaya nasip, kısmet etsin.

Her şey kendi sahasında. İnsan kendi sahasında, hayvanat kendi sahasından, nebatat kendi sahasından.

Sultan Süleyman ve Karıncaların Sultanı

Malumunuzdur, bir karınca, Sultan Süleyman’ı irşâd etti. Tevhid!

Karınca diyor ki; “Sultan Süleyman, askeriyle bir yere gidiyor. Çekilin yoldan!” İnce bir ses geliyor. Sultan Süleyman her dilden bildiği için, karınca dilinden de biliyor. O tarafa doğru gidiyor.

“Sultan Süleyman’ın Allah’tan korkmayan askerlerinin ayağının altında kalacaksınız, çekilin!” yoldan diyor. Sultan Süleyman o söze doğru gidiyor ki; Ufak taşın üzerine çıkmış olan karıncayı görünce atından iniyor, taşı alıyor.

“Sen ne diyorsun yahu diyor?”

“Ah Sultanım.” diyor. “Sen onları besliyorsun, besliyorsun. Ayağının altındakini görmüyorsun.” diyor. “Biz hepimiz aç olarak, yollara dökülüyoruz. Acaba yoldan gelen geçenden, bir kırıntı, bir şey bulabilir miyiz, diye.” 

“Efendi! Askerine emir versen, bizi çiğnemeseler çok iyi olur. Ben de karıncaların sultanıyım.” “Ama kusura bakma.” diyor.

Sultan Süleyman, hemen bir emir veriyor.

“Bir karıncayı çiğneyen, bir ot parçasını çiğneyen, bir dalı kesenin kellesi kesilecek.” Orada emrediyor. “Karıncaya dönüp, beni irşad ettin.” diyor,

Allah cümlemizi Şefaatine, muameleye nail etsin.

Devam et.

(Okunuyor)

“Dünyevi isteklerle hırs ve menfaat duyguları İslam ve imana zarar vermiştir. Ali İmran suresi: Kim İslam’dan başka din ararsa...”

Bir dakika orada, yukarıda birisi geçti.

Kur’ân-ı Azimüşşan, Hakk’ın kendisidir. Onun içinde… Yanlış anlamayın. Hakkın emridir! Allah’ın emridir! Hayatıyla, en küçük hayat, en büyük hayat kadar. Başka yerden gelmemiş, Cenab-ı Hak’tan gelmiş.

Evet devam.

Bir dakika!

Allah rızası için, Habib-i Kibriya’nın hürmetine, Allah Rıza-ı Şerifin yüzü hürmetine, bu mübarek Cuma gününün yüzü hürmetine, Ramazan-ı şerifin yüzü hürmetine, lillahil Fatiha.

Burada bir Hristiyan… Onu da oku.

“Dr. White Myer uluslararası 1980 tarihli toplantısı tam bir insan olabilmek için…”

Hepsi âyet, hadis malıdır. Dikkatli okuyun inşallah!

Ama bunun tadı başka.

Şimdi bir şey söyleyeyim. Yaratılmış on sekiz bin âlem, tevhidin içindedir. Allah Resûlü oraya temas ediyor. O da aynı temas ediyor. Evet! Tevhid.

Anahtarı Kullanalım

“…Düşünme hakkında birçok tanımlar var. Kişinin zihinsel etkinlikleriyle, dış uyaranlar arasında bağlantı kurabilmektir.” 

İnşallahu Rahman.

“…Düşünme olayı ve sonuçları fiziksel midir? Metafizikî midir? Tartışılıyor. Bilimsel olarak düşünmemiz, yaşamımız ve kader dediğimiz olaya etkinliği nedir? Beynimiz yaklaşık iki yüz milyar hücreden oluşuyor.”

Allahu Ekber! Allah’ın hazinesi.

“… Beynimize bir mesaj geldiği zaman, bir beyin hücresi çevresindeki on bin hücreyle iletişim kurmaktadır. Beynimiz günde seksen altı milyar bilgiyi depo edebilme kapasitesine sahiptir.”

Elhamdülillah. İnsana verilmiş, başka bir şeye verilmemiş.

 “…Bir atom düşünün ki içersinde saniyede on bin devirlik bir hareket ve akıl almayacak bir enerji var. Bir enerjinin ve bir hareketin bulunduğu bir şeye cansız demek mümkün mü?”

Bir dakika! Bunu elde etmeye ne lazım?

Kişinin bütün günleri ister Kur’ân-ı Azimüşşan’da âyetiyle, ister hadis-i şerifle geçsin, bir anahtarı var. Yoksa her gün, yüz bin defa burada okusa, kapı kapalı. Kapıyı açmak için ne lazım?

Her gün işittiğimiz, bildiğimiz.

Az yemek, az içmek, az uyumak!

Biz uyku için gelmedik bu âleme. Uykuya tâbi olmayalım. O bize tâbi olsun.

Az yemek, az içmek, az uyumak, fuzuli halde çok konuşmamaktır.

Fuzuli, çünkü bu fizik’e girmiyor.

Anahtar buradadır. Şu anahtarı kullanalım. Onun için buradaki fizikî inşallah. Kur’ân-ı Azimüşşan’da bildirilmiştir.

Yine bak Kur’ân’dan alıyor. Ayet, hadis’ten alıyor. Yabancı adam, gene Kur’ân’dan alıyor.

Şimdi en uzak yere gittiniz. Şimdi bizden en uzak yer. Amerika, Afrika, işte bilmem neresi, görmedim. Buz kutupları, oraya giden bunu düşünür. Gitmeyen? Mesela İstanbul’a gittiniz, İstanbul’u düşünürsünüz. Bir saniye bile sürmüyor. Orayı düşündüğünde hemen kafadan geçiyor.

Tefekkür

Bir dakika! Buna hâkim olmak için gene ne lazım? Allah’ın bütün emirlerini yerine getirmek, bu dört şeye sahip olmak. Az yemek, az içmek, az uyumak, az konuşmak ki buraya girsin. Bunlara tefekkür derler.

Şimdiye kadar okuduğunu ve ben de söyledim.  Orada geçti, tefekkür ne yapar? O anahtar kapıyı açar. Öteki kapısını, anahtarı göster! O kapıyı açar. O kapıyı açtı mı, öteki kapısı için anahtarı verir. Birbirisine bağlı bunlar. Allah’ın bize bahşettiği bu nimet-i ilahileri uyku ile geçirmeyelim. Boş haliyle geçirmeyelim. Allah’a çok da secde yapalım. Allah’a çok da ibadet yapalım. Kapıları açık kalsın bize. Bunu böyle kapalı götürüp, toprağa gömmeyelim.

Buradaki hali ahvali, bütün herkes bildiğini Allah için ifa etsin de öyle gitsin. Öyle gitsin efendi!

Nereden Aldınız?

Burada bir mevzu var.

Nurbâki’yi, tanıyorsunuz değil mi? Bir gün o, Semih ile birlikte buraya geldiler. Nereden işitmişler? O vakte kadar beni tanımıyorlar. Misal getiriyorum. Tiyatroya gitmişler. Orada kızlarla konuşurken, yarım saat, bir saat orada oturmuşlar. Tiyatroda kızın birisi gidiyor. Bir odaya giriyor. Beş on dakika duruyor geliyor. Birisi daha gidiyor. Konuşuyorlar, sohbet. Vazife zamanı. Semih, tiyatrocu yahu! Hah! O soruyor:

“Kız sen nereye gidiyorsun?” diyor. “Böyle, girip çıkıyorsun.”

“Namaz vakti geçiyor, gidip namazımızı kılıyoruz.” “

“Sizler?”

“Evet bizler.”

“Nereden aldınız?” diyor.

“Bizim bir Ahmet Dede var.” diyorlar. “Orada aldık.”

Beş, on tane kız. O bale yapanlar var ya? Onlar.

Sen kimsin?

“Nurbaki.”

Dedim ki: “Yahu! Senin kafada.” Biraz konuştuk, çay içiyoruz. “Senin kafada biraz bir şeyler görüyorum.” dedim. “Bir şey yapsan.” Dedim ki: “O toprağa gömmeyelim.”

Ondan bu misal geldi.

“Eskiden.” dedim. “İşitiyoruz ki babamız, dedelerimiz parası olan, gümüşü altın yaparlarmış. Onu biraz topladı mı bir küpeciğe koyarlarmış. Ya evin içinde, ya bahçesinde bir yere gömermiş. Bir gün kendine çoluk çocuğuna lazım olur. Eğer helâlinden kazanmışsa, son nefeste işaret edip gösterirmiş çocuklarına. Eğer haramdansa gene toprağa kalır. Senin kafandan.” dedim. “Bir şey görüyorum. Biraz bir şey söyle.” dedim. “Faydalanalım.” Yani Nurbaki’ye.

Dedi ki: “Ben 60’ta bir kitap bastırdım. Hiç kimse almadı, öylece duruyor. Din üzerine.”

“Nerede duruyor?”

“Hacı Bayram’da duruyor. Bir kitapçıda.”

Dedim: “Onu bir haftada satarım.”

Böyle bana baktı.

“İnan!” dedim. “Bir haftada satarım. Git, oradan paranı al. Yalnız, bir şey yapabilir misin?  O kafayı toprağa gömme.” O altınlar gibi, işi izah ettim.

“Ne yapayım?” dedi.

“Yahu, işte bir hadis-i şerif, bir Kur’ân-ı Azimüşşan. Bir tefsirine bak, kolaylaştırmaya bak.”

“Baş üstüne.” dedi.        

Semih, dedi ki: “Biz ikimiz Allah’ı biliriz, Peygamberi severiz. Bugün bizi uyandıran, o kızlar. Uyandırdı. Evvelden, hep Nurbaki’yle… Namazımızı kılalım.”

Yüzümüze karşı! Namaz da kılmıyorlarmış. O gün söz verdiler. Semih sözünden dönmeden... Nurbaki sözünden döndü.

O gece gidiyor. Yatsı namazından sonra, çocukları yatıyor. Bir abdest alıyor. Bir boy abdesti. Kur’ân’ı tefsir edecek. İlmi var, yani tefsir edecek. İkinci gün geldi, bana söylüyor.

“Yatsı namazını kıldım. Masaya geçtim, tefsire başladım. Saat üç, dört olmuş.” diyor. “Bir taraftan da sigara içiyorum. Allah kusurumu affetsin.” diyor. “Sigara masaya düşmüş, örtü, bu kadar yanmış. Ben de uyumuşum.” diyor. “O uyku arasındayken. Böyle sağ tarafımdan bir yumruk vuruldu. Aynı sesle, “Hani uyumayacaktın, bir vazife başındasın!” Tekrar kalktım bir abdest aldım, başladım sabaha kadar.”

Allah razı olsun hepinizden, onun da, bizim de, kusurlarımız varsa, Allah affetsin.

İnsanda Anahtar Var

Şimdi Tayyi Mekân diyorum.

Ben camiden çıkarken, geliyorum ki burada. Ben taksiyle geliyorum, o yayan geliyor. Tayyi Mekân var ya? İnsandan! Allah onu vermiş insana, insanın kafasında, Tayyi Mekân var. Burada birbirisiyle konuşur. Biriyle konuşursun. O çocuk, İstanbul’da da görünür. İki tarafta konuşur. Allah, bunu bir insana vermiş. En uzak mesafeden, aklına gelir gelmez, oradaki geçirdiğin hayalini biliyorsun. İşte, buna muvaffak olmak için anahtar lazım. Şurada geçen, anahtar lazım.

Muvaffak oluruz inşallah. Allah’ın izniyle. Habib-i Ekrem’in yüzü hürmetine.

Şimdi adresi söyle, sana gelir mi? Beklemesin, işlerine gidecek. Adresi bir daha söyle.

Gidin yahu! Bir istifade. Ne kadar istifade edebilirseniz? İlim yahu, ilim kaynağı. Elhamdülillah.

Onun da bir işi var, bir gücü var, bir şey var. Tek gidiyor, bizim için, oraya gidin. İşte, ne alabilirseniz?

Yalnız, anahtarı unutmayın. İnsanda bir anahtar! Melaikeler bile... Allah, insanı öyle yaratmış. Allah, Melaikeyi Kiramı insana vasıta etmiş. Ama insanda anahtar var. Kıymetinizi bilin.

Allah rızası için, lillahil Fatiha!

“On Sekiz Bin Âlemi, Sizin İçin Halk Ettim. Sizi de Kendim İçin Halk Ettim.”

Bir şifre daha var burada. İnsan dedik de.

On sekiz bin âlem, Hakk âlemleridir. Daha biz beş âlemi bilmiyoruz. Ya!..

Âlem nedir, bilmiyoruz. Aramıyoruz ki bilelim. Bu şifrelerle arayacağız.

“On sekiz bin âlemi.” Sizin! “İnsan için, sizin için yarattım, halk ettim.” Büyük bir kelime bu. İnsanı uykudan, şehvetten, yemeden, içmeden kesen bir kelime. Her an Hakkın huzurunda duran bir kelimedir.

“On sekiz bin âlemi, sizin için halk ettim. Sizi de kendim için halk ettim.”

Geçiyor... İnsan ileri geçiyor. Allah’ın huzuruna gidiyor insan.

“On sekiz bin âlemi, sizin için halk ettim. Sizi de kendim için halk ettim.”

Bu kelime bize yeter, artar yahu! Bunun içinden çıkalım inşallah. Ya Allah!

Allah hepinizden razı olsun. Mübarek günler yüzü hürmetine.

Bir şey varsa söyleyin. İçinde kalmasın. Dışından, içinden söyleyin.

İşi kolaylaştıralım daima! Zorlaştırmaya değil. Hadi güle güle.

Biz! Daima kolaylaştırmaya çalışın!

Allah’a emanet olun. Allah’ın rahmeti hepinizin üzerine olsun.

Gene Tövbe’ye Gel

Bugün bir tövbe istiğfar getirdik, bir hatim duasını okuduk.

Geleceğe, Allah tekrar nasip etsin. İyi oldu.

Allah kabul etsin, tekrarına eriştirsin.

Dünya işi, olsun, çalışalım. Orada güzel bir misal var. Kaşı yaparken gözü çıkarmayın. Her şey normal. Muhammedî! Hz. Muhammed’in tedbiri bize yeter! Güzel, yeter.

Hadi güle güle. Hadi Allah’a emanet olun.

Lâ ilâhe illallah hu! Vallahu! Allahu ekber! Allahu ekber! Velillahilhamd.

Allah’a şükür olsun!

Hepiniz! Sen! Selâm söyleyin benden.

Namazsız Bu Anahtarla Açılmaz

Gelin, diyor gelin! Mevlana Hazretleri! Gelin gelin! Yüz bin defa tövbeyi bozdursan, gene gel! Ama gene tövbeyi getiriyor. Bak, bak! Burada... Yüz bin defa tövbeni boz, yine gel. Yani, gene tövbeye gel. Ha! Gene kabul.

Allah cümlemizi, hatamızı kusurlarımızı, mübarek günler yüzü hürmetine affetsin. Allah razı olsun, Allah’a emanet olun. Allah razı olsun.

İyi günler göstersin. Tekrarına eriştirsin. Teşekkür ederim. İyi mi?

Sen. Yalnız onlardan bahsederken, zekâdan. Anahtarları öğret. Hangi anahtarla açılacak. Böyle kaval gibi dinlerler. Bırakırlar giderler. Sen yorulursun. Sonunda âyetler var. İnşallah, sonunda onlarla bütünleştireceğiz. Hah!

Anahtarları öğret: “İbadetinizi yapın!” de. Bu anlattığımızı yapın. “Sonunda namazsız olmaz.” de. “Namazsız bu anahtarla açılmaz.” de.

Hadi güle güle. Hadi güle güle.

Allah’ın bize bahşettiği en büyük hediye, namaz.

En büyük hediye namaz!

Daha ondan büyük hediye olmaz.

9 Şubat 1996,  Cuma